یک تیم دو نفره لهستانی سرمای شدید روی دیواره بزرگ در مسیر Frozen Fight Club را به مدت 11 روز تحمل می‌کنند تا آن را به اتمام برسانند و موفق به انجام این کار شدند.
فهرست:
اخبار صعود لهستانی‌ها
از 5 تا 16 دسامبر، کوهنوردان لهستانی با نام‌های مارسین تی توماشفسکی و دامیان دنی بیلکی، مسیری جدید روی دیواره‌ای بزرگ در رشته کوه‌های کاراکروم پاکستان گشایش کردند. این مسیر بر روی یک صخره 700 متری که به اوولی بیاهو گالری معروف است گشایش شده است. مسیری که در ارتفاع حدود 5000 متری از سطح دریا قرار گرفته است. نام این مسیر Frozen Fight Club (M7 A3, 780m) گذاشته شد و در طی این مسیر فقط 9 بولت در مسیر کوبیده شد و باقی به شکل ابزارگذاری صعود شد.
توماشفسکی در ایمیلی به مجله آلپینیست چنین می‌گوید "بولت‌ها در طی فرآیند فرود از بخش بلندتر دیواره با هدف افزایش ایمنی به کار رفتند. در طول صعود هیچ بولتی در مسیر کوبیده نشد".
تاکنون، فقط تعداد انگشت شماری از صعودهای معروف بر روی اوولی بیاهو گالری از سال 2012 وجود داشته‌اند که تمام این صعودها هم به نوعی در طی فصول گرم سال به انجام رسیده‌اند. مسیر Frozen Fight Club احتمالا اولین مسیر دیواره‌ای بزرگ در این منطقه باشد که در طول سردترین فصل صعود شده است. توماشفسکی و بیلکی، در طول این صعود که 11 روز به انجام رسید، دماهای -32°C (-26°F) را تحمل کردند.
شب‌مانی در سرما و در پورتالج (پورتالج، سیستم چادر معلق با قابلیت استقرار است که در طی برنامه‌های چندین روزه دیواره‌نوردی و برای گذران شب مورد استفاده قرار می‌گرد) انجام می‌گرفت.
توماشفسکی عنوان کرد: "از اطلاعات من، به نظر می‌رسد که ما اولین گروه اعزامی با هدف صعود به دیواره بزرگ در کاراکروم در شرایط زمستانی بودیم. احتمال وجود افراد دیگر در کوهستان را رد نمی‌کنم اما به نظر می‌رسید هیچ شخص دیگری در منطقه برای انجام صعود مسیرهای دیواره‌ای نبود است. با این حال به پرس و جو از رسانه‌ها و مسئولین کوهنوردی پاکستان نیز سوال کردم اما نتوانستیم اطلاعاتی را به دست بیاوریم".
جان میدن دورف، یک طراح ابزار شناخته شده در جهان و اولین صعود کننده از مسیرهای دیواری بزرگ، از جمله Grand Voyage بر روی برج بزرگ ترانگو در سال 1992، نیز چنین بیان می‌کند که: هیچ صعود کننده دیگری که روی دیواره‌های بزرگ منطقه کاراکروم و در شرایط زمستانی فعالیت کرده باشد را نمی‌شناسم. به نظر می‌رسد که کوهنوردان لهستانی در صعودهای اول زمستانی عالی عمل می‌کنند، بنابراین من عقیده دارم که آنها چنین افرادی را در صورت وجود می‌شناختند.
(اوولی بیاهو گالری) قطعا یک دیواره بزرگ است اما در میان دیوا‌های بزرگ دیگر خیلی عظیم و بزرگ به نظر نمی‌رسد و حتی در زمره کوچکترین دیواره‌های منطقه کاراکروم نیز می‌تواند به شمار رود. این دیواره دسترسی به نسبت راحتی دارد و صعود به آن را می‌توان به دو محدوده تحمل سرما و چالش دیواره‌نوردی تقسیم کرد. موضوعی که شاید فرصتی مناسب برای چالش‌های آینده این حوزه به شمار رود.
دامین گیلدیا، نویسنده و ویراستار آمریکایی همکار با ژورنال الپینیست، و لیندسی گریفین، رئیس سابق آلپاین کلاب و ویراستار ارشد AAJ نیز بر این موارد را تاکید و تایید کرده‌اند.
طرح اولیه توماشفسکی و بیلکی، صعود از یک مسیر جدید بر روی شیپتون اسپایر به ارتفاع 5852 متر بوده است. عضو سوم تیم آنها، پاول هالداس، به دلیل محدودیت‌های کووید، پرواز خود را از دست داد. توماس زوسکی می‌گوید "در نتیجه، ما به دلیل محدودیت زمانی هدف را به بیشتر به در دسترس بودن و سرعت بیشتر تغییر دادیم. رفتن به شیپتون دشوارتر بود و ما نمی‌توانستیم ویزاهای خودمان را به دلایل شخصی و کاری، تمدید کنیم".
توماشفسکی با نام مستعار "یتی"، در اولین صعودها بر روی دیواره‌های بزرگ یخی، سابقه‌ای طولانی دارد که به اوایل دهه 2000 بر می‌گردد. او بارها با مارک "راگان" راگانوویچ که تمایلی برابر برای بودن بر روی دیواره‌های یخی دارد، همکاری کرد. یتی همچنین با ناحیه‌های که اوولی بیاهو گالری در آن قرار دارد، آشناست. در سال 2013، او بوشیدو (VII M7+A4) را بر روی برج بزرگ ترانگو پاکستان با راگان تأسیس کرد که در سال 2014، برای جایزه کلنگ طلایی مطرح شد.
توماشفسکی به آلپینیست چنین توضیح داد که بعد از تکمیل یک مسیر جدید بر روی دیواره ترول در زمستان با همراهی راگان در سال 2015، صعود با یک همنورد سوم در طول دوره‌های سرمای شدید، سخت‌تر است زیرا با وجود یک شخص سوم، کوهنوردان باید به نوبت در پورتالچ گرم شوند ضمن اینکه دیگران به سرعت به کار پر مسئولیت و سخت ادامه می‌دهند.
نحوه آشنایی اعضاء گروه
- بیلکی در ایمیلی توضیح می‌دهد که چطور توماشفسکی را شناخت:
یتی یک سال قبل با من تماس گرفت و زمانی بود که من و همنوردم مشغول تمام کردن مسیر همنوردم، اوستاتکی موهیکانین (آخرین موهیکان) (A3) بودیم که در منطقه کازالنیکا میگوزوویچکا در رشته کوه‌های تاترا قرار دارد. او چالشی را در فیسبوک خود منتشر کرده بود که آیا کسی می‌تواند آن مسیر را تکرار کند و در این صورت یک جعبه آبجو پاداش دریافت خواهد کرد. این پاداش برای ما کافی بود تا اقدام به صعود مجدد آن مسیر بکنیم.
ما صعودی را با مارسین ترتیب دادیم که بسیار لذت بخش بود. او از من دعوت کرد که به سفر به شیپتون بروم، اما من احساس کردم که ما باید بیشتر با هم صعود کنیم و پیشنهاد دادم که پاول، که یک صعود کننده و همنورد واقعا خوب است، به ما بپیوندد. ما در اکتبر در روی گرند ژوراسیس با هم بودیم و نتیجه این همکاری به نظر امیدبخش بود. یتی به عنوان یک صعود کننده با تجربه فوق‌العاده در دیواره‌های بزرگ، معروف است و ارتباط ما مانند یک دانش‌آموز و معلم بود – با احترام اما بدون استرس زیاد. در پروژه‌ای مانند آن، شما باید یک تیم خوب داشته باشید که همدیگر را بشناسند، بتوانند به همدیگر اعتماد کنند و همچنین بتوانید راحت صحبت کنید، زیرا در پورتالج زمان زیادی وجود دارد!
من اغلب، صعود به سبک آلپی را ترجیح می‌دهم، اما قصد دارم که در صعود مصنوعی بهتر شوم به نحوی که بتوانم یک صعود کننده کامل باشم. اهداف من، تمرکز بر روی پیشرفت در کوهنوردی است و احساس می‌کنم صعود مصنوعی و دیواره‌های بزرگ (دیوارنوردی)، هنوز برای من جدیداند. یادگرفتن از یتی درباره نحوه پیمودن یک دیواره بزرگ در شرایط زمستانی، یک تجربه بسیار عالی بود. ما برای فصل بعد، برنامه‌های داریم و آن بهترین تفسیر از همکاری ما است.
ساخت پورتالج
- میدندورف اضافه کرد:
آنها یکی از چادرهای لبه پرتگاهی D4 Delta3p سفارشی ساخته شده من (سه نفره، به دلیل اینکه آنها از ابتدا برنامه‌ریزی یک تیم سه نفره را داشتند)، یکی از پنج تایی که من تا به حال ساخته بودم را داشتند ... طراحی "foot-out" برای این نوع از شرایط زندگی سخت با وزنی سبک و سیستم پورتالچ قابل حمل، بهینه است. من کار طراحی خودم را به عنوان مشارکتی در هنر صعود از دیواره‌های بزرگ در نظر می‌گیرم – من هیچ گرایش تجاری‌ای ندارم (اکنون، فقط تعداد کمی از آنها را در سال می‌سازم، که بیشتر آنها را به تیم‌هایی مانند این می‌دهم، و اطلاعات طراحی به صورت آنلاین و منبع آزاد، در دسترس است)، بنابراین ذکر طرح D4 Delta، می‌تواند به دانش گسترده‌تر این طراحی بهتر برای دیوارنوردان آینده، کمک کند
