قله لانگتانگ لیرونگ

قله لانگتانگ لیرونگ نپال

    لانگتانگ لیرونگ بلندترین قله لانگتانگ هیمال است که زیرمجموعه‌ای از هیمالیای نپال، در جنوب غربی هشت‌هزار متری شیشاپانگما است. این کوه به عنوان نود و نهمین کوه بلند جهان فهرست شده است. در واقع قله لانگتانگ با ارتفاع بالغ بر 7227 متر به شکل واضح از شهر کاتماندو دیده می‌شود و منظره‌ای بسیار زیبا را ایجاد می‌کند.

موقعیت جغرافیایی قله لانگتانگ لیرونگ

    لانگتانگ هیمال بخش غربی مجموعه‌ای از کوه‌ها را تشکیل می‌دهد که شامل جوگال هیمال، محل قرارگیری شیشاپانگما نیز می‌شود. این مجموعه بین دره سان کوسی در شرق و دره تریسولی گانداکی در غرب قرار دارد. لانگتانگ لیرونگ در نزدیکی تریسولی گانداکی و شمال لانگتانگ خولا قرار دارد. در فاصله 4 کیلومتری به سمت شرق، تسانگبو ری واقع شده است.

ویژگی‌های خاص قله لانگتانگ

    اگرچه لانگتانگ لیرونگ با استانداردهای قله‌های اصلی هیمالیا بلند نیست، اما به دلیل تفاوت ارتفاع عمودی زیادش نسبت به زمین‌های محلی قابل توجه است. به عنوان مثال، در غرب، تنها در فاصله 16 کیلومتری (9.9 مایل)، 5500 متر (18000 فوت) بالاتر از تریسولی گانداکی قرار دارد. این کوه دارای یک دیواره جنوبی بزرگ است که مدت‌ها در برابر تلاش‌های صعود مقاومت کرده است.

تاریخچه صعود قله لانگتانگ

    این قله توسط اچ. دبلیو. تیلمن و پی. لوید در سال 1949 مورد شناسایی قرار گرفت. تلاش‌هایی برای صعود به قله از طریق یال شرقی در دهه 1960 انجام شد، اما هیچ‌کدام به قله نزدیک نشدند. در 24 اکتبر 1978، سیشی وادا و پمبا تسیرینگ شرپا از یک سفر اکتشافی ژاپنی، اولین صعود به کوه را از طریق یال شرقی انجام دادند. لهستانی‌ها اولین صعود زمستانی را انجام دادند. در 3 ژانویه 1988، میکووای چیژفسکی، کاژیمیر کیشکا و آدام پوتوچک بر فراز قله ایستادند.

    طبق فهرست هیمالیا، 14 صعود به لانگتانگ لیرونگ (در سال‌های 1978، 1980، 1981، 1982، 1986، 1988، 1989، 1992، 1994 و 1995) انجام شده است که بیشتر از مسیرهای یال جنوب شرقی یا جنوب غربی بوده است؛ و 13 تلاش ناموفق برای صعود به قله (اینها ممکن است کمتر از مقدار واقعی باشند).

    در 9 نوامبر 2009، کوهنورد اسلوونیایی، توماژ هومار، که در یک صعود انفرادی (سفر اکتشافی در 5 اکتبر آغاز شد) از طریق دیواره جنوبی بود، در هنگام فرود دچار حادثه شد. منابع گزارش می‌دهند که او در ارتفاع تقریبی 6300 متری با پای شکسته روی کوه گیر افتاده بود (منابع دیگر نیز از شکستگی دنده‌ها و آسیب به ستون فقرات گزارش می‌دهند). تنها تماس او با کارکنان کمپ اصلی از طریق تلفن ماهواره‌ای در روز حادثه برقرار شد و به نظر می‌رسید که در وضعیت بحرانی قرار دارد. گروه نجات جسد او را در 14 نوامبر در ارتفاع 5600 متری پیدا کردند. احتمالاً او در 9 یا 10 نوامبر جان باخته است.

    در 30 اکتبر 2024، کوهنورد چک، مارک هولچک و شریک اسلواکیایی او، آندری هوسرکا، اولین صعود موفقیت‌آمیز لانگتانگ لیرونگ را از طریق دیواره شرقی قله به دست آوردند. آندری در 31 اکتبر در هنگام فرود پس از سقوط در شکاف یخی یخچال جان باخت. مارک او را زنده پیدا کرد و قبل از اینکه متوجه شود جراحات آندری بسیار جدی است و پس از ساعتها تلاش برای نجات جان او را از دست داد، سعی کرد او را بیرون بکشد.

بهمن در سال 2015

    در 25 آوریل 2015، یک زمین‌لرزه عظیم 7.8 ریشتری در نپال منجر به رانش زمین در لانگتانگ لیرونگ شد. در روستای لانگتانگ، مستقیماً در مسیر رانش زمین، 243 نفر جان باختند. بازسازی خانه‌هایی که در اثر رانش زمین در لانگتانگ لیرونگ تخریب شده بودند، دو سال طول کشید. مسیر کوه تنها پس از سال 2017 باز شد، زمانی که روستاییان یک مسیر کاملاً جدید ساختند.

فرهنگ مردمان محلی لانگتانگ

    ساکنان محلی دره لانگتانگ، خود را "لانگتانگپا" می‌نامند. آنها عموماً از بودیسم تبتی پیروی می‌کنند و به یک زبان تبتی صحبت می‌کنند که ارتباط نزدیکی با زبان تبتی صحبت شده در کیرونگ، جنوب تبت دارد. لانگتانگپاها کوه لانگتانگ لیرونگ را "یو-لها"، خدای محلی کشور خود می‌دانند. با این حال، در سرشماری دولتی، لانگتانگپاها به عنوان تامانگ طبقه‌بندی می‌شوند. اعتقاد بر این است که دره لانگتانگ، بیول داگام نامگو، یکی از دره‌های پنهان متعددی است که توسط گورو پادماسامباوا برکت داده شده است.

اقتصاد مردم محلی لانگتانگ

    معیشت سنتی لانگتانگپاها حول محور کشاورزی-دامداری متمرکز بوده است. از اواسط دهه 1970، گردشگری به یک منبع مهم معیشت در دره لانگتانگ تبدیل شده است. پنیرسازی سوئیسی در دهه 1950 توسط ورنر شولتس در لانگتانگ معرفی شد. با گذشت زمان، پنیر سوئیسی به یک محصول محبوب لانگتانگ تبدیل شد و تولید آن در دره تا به امروز ادامه دارد.

دسترسی به پارک ملی لانگتانگ

    نزدیکترین جاده قابل تردد برای دره لانگتانگ، سیافروبسی است که پایگاه بیشتر سفرهای پیاده‌روی به دره لانگتانگ نیز محسوب می‌شود. فاصله سیافروبسی از کاتماندو 113 کیلومتر است. اما به دلیل شرایط بد جاده، معمولاً 6 تا 8 ساعت طول می‌کشد تا از کاتماندو به سیافروبسی رانندگی کنید. درست مانند پارک ملی لانگتانگ، ورود به دره لانگتانگ برای همه به جز افراد محلی نیاز به مجوز TIMS و مجوز ورود به پارک ملی لانگتانگ دارد.

بهترین زمان برای بازدید از پارک ملی لانگتانگ

    ماه‌های مارس تا آوریل و اکتبر تا نوامبر، ماه‌های ایده‌آل برای بازدید از لانگتانگ هستند. در این ماه‌ها، مسیرها کمتر گلی و خطرناک هستند.

کلام آخر

    به‌طور خلاصه، لانگتانگ لیرونگ، با وجود چالش‌های فنی و خطرات طبیعی، نمادی از شکوه و عظمت هیمالیا و مقصدی ارزشمند برای کوهنوردان و طبیعت‌گردان است. این منطقه، علاوه بر زیبایی‌های طبیعی، دارای فرهنگی غنی و تاریخی پرفراز و نشیب است که آن را به مکانی منحصربه‌فرد تبدیل می‌کند. اینجا دکوول است رسانه ادونچر و کوهنوردی ایران.