قله مرو

قله مرو هند

    قله مرو یک کوه واقع در هیمالیای گارهوال، در ایالت اوتاراکند در کشور هند است. این قله با ارتفاع 6660 متر (21850 فوت) بین تالای ساگار و شیو لینگ قرار دارد و مسیرهای بسیار چالش برانگیزی دارد. نام مرو احتمالاً از کلمه سانسکریت به معنای "قله" گرفته شده است. البته یک قله مرو تانزانیا دیگر نیز در کشور تانزانیا وجود دارد که دومین قله آتشفشانی آن کشور است که در مقاله‌ای جداگانه بررسی شده است و از شما دعوت می‌کنیم آن را نیز مطالعه بفرمایید.

    این کوه قبلاً محل بالاترین پرش بیس جامپ جهان از مکانی روی سطح زمین توسط گلن سینگلمن و هیثر سوان، از ارتفاع 6604 متر (21667 فوت)، در ژوئن 2006 بود، رکوردی که بعداً توسط پرش والری روزوف در سال 2013 از جبهه شمالی کوه اورست شکسته شد.

    این کوه سه قله متمایز دارد: جنوبی (6660 متر؛ 21850 فوت)، مرکزی (6310 متر؛ 20700 فوت) و شمالی (6450 متر؛ 21160 فوت). دو قله بلندتر زودتر از قله مرکزی دشوارتر صعود شدند، که برای اولین بار در سال 2001 توسط والری بابانوف به صورت انفرادی صعود شد، دو بار توسط تیم های دیگر در سال 2006، و برای اولین بار در مسیر "باله کوسه" در سال 2011 صعود شد.

مسیر "باله کوسه"

    این مسیر 1400 متری به قله مرکزی مرو، ستون شمال شرقی را دنبال می‌کند، از روی "باله کوسه"، یک ویژگی گرانیتی عظیم در جبهه شمال شرقی که به طور متفاوتی به عنوان "سینه"، "تیغه" یا "دماغ" توصیف شده است. دشواری استثنایی آن با این واقعیت تشدید می‌شود که فنی‌ترین صخره‌نوردی آن در نزدیکی قله است، به این معنی که تجهیزات سنگین باید تقریباً در تمام مسیر حمل شوند. این مسیر به عنوان "یکی از پر تلاش‌ترین و مطلوب‌ترین مسیرها در کل هیمالیا" و "یکی از آخرین چالش‌های باقی‌مانده از صخره‌نوردی دیواره‌های بزرگ" توصیف شده است.

    این مسیر پس از دو روز نزدیک شدن، یک شیب برفی 700 متری و یک سطح شیب‌دار سنگی آغاز می‌شود. در مرحله بعد، یک دیوار شیب‌دار و آویزان به نام "دیوار اقیانوس هند" وجود دارد که با تکنیک‌های کمکی تا سطح دشواری A4 صعود می‌شود. پس از آن "پیچ کریستال" قرار دارد، یک بخش آویزان و نمایان از صعود کمکی. بخش آخر ترکیبی از صعود ترکیبی و کمکی است.

تلاش‌های انجام شده برای صعود قله مرو

    موگز استامپ آمریکایی در سال 1986 این مسیر را امتحان کرد، اما به دلیل ریزش بهمن در دامنه‌های پایین‌تر ناکام ماند. در سال 1988 او دوباره تلاش کرد و شکست خورد، و در اثر یک طوفان برفی طولانی مغلوب شد. تلاش جدی توسط تیم عمدتاً بریتانیایی پل پریچارد، جانی داوز، نوئل کرین، دیو کندال و فیلیپ لوید در سال 1993 انجام شد. این شکست شامل گم شدن یک چکمه توسط داوز و متعاقباً سقوط شدید او بود.

    تلاش‌های ناموفق دیگری در دهه 1990 از جمله اسکات بکز صورت گرفت. در سال 1997، نیک بولاک، جولز کارت‌رایت و جیمی فیشر به ارتفاع 6100 متری رسیدند. پیت تاکدا و دیو شلدون سه تلاش در سال‌های 1998، 1999 و 2001 انجام دادند که همگی ناموفق بودند. در سال 2001، والری بابانوف روسی قسمت پایین مسیر را تا ارتفاع 5800 متری صعود کرد و سپس فرود آمد. او از طریق مسیری متفاوت که به "شانگری-لا" معروف شد، در همان سال به قله رسید. این اولین بار بود که قله مرکزی مرو از هر مسیری صعود می‌شد.

    در سال 2003، آمریکایی‌ها کنراد آنکر، داگ شابوت و بروس میلر قسمت پایین دیوار را تکمیل کردند، قبل از اینکه به سمت شیارهای یخی منحرف شوند و در نهایت بازگردند. در سال 2004، کوهنوردان ژاپنی هیرویوشی مانومه، یاسوشی اوکادا، ماکوتو کورودا و یاسوهیرو هاناتانی پس از حادثه‌ای که یکی از اعضای تیم را مجروح کرد، ناکام ماندند. همان تیم در سال 2006 دوباره تلاش کرد، اما از باله کوسه خارج شد تا به قله برسد.

    در اکتبر 2006، کوهنوردان چک مارک هولچک و یان کرایسینگر این مسیر را امتحان کردند، اما در نیمه راه از یال خارج شدند تا مسیری آسان‌تر را با موفقیت به قله دنبال کنند. در سال 2008، تیم کنراد آنکر، جیمی چین و رنان اوزتورک تا دو پیچ (150 متر) از قله صعود کردند و سپس بازگشتند. آنها طوفان‌های شدیدی را تجربه کرده بودند که آنها را مجبور کرد چهار روز را در پورتالژ (چادر معلق) بگذرانند و ذخایر غذایی آنها را تمام کرد.

    در سال 2009، اسلوونیایی‌ها سیلو کارو، مارکو لوکیچ و آندری گرموسک به طور ناموفق این مسیر را امتحان کردند و به دلیل کمبود تجهیزات، عدم سازگاری کافی و رویکرد سبک آلپی، در پای دیوار اصلی بازگشتند.

    اولین صعود موفقیت‌آمیز این مسیر در اکتبر 2011 توسط کنراد آنکر، جیمی چین و رنان اوزتورک، همان تیمی که در سال 2008 با اختلاف کمی ناکام مانده بودند، انجام شد. این تلاش فقط 5 ماه پس از آن صورت گرفت که اوزتورک در حین اسکی دچار آسیب‌های جدی نخاعی و جمجمه‌ای شد، و چین نیز چهار روز پس از حادثه اوزتورک، تقریباً در یک بهمن شدید در همان سفر اسکی جان خود را از دست داد. آنها بر پورتالژ شکسته و "سکته مغزی کوچک" اوزتورک غلبه کردند، اما هوای عالی را به عنوان عامل اصلی موفقیت خود ذکر کردند، که توسط رکوردهای جهانی گینس نیز به عنوان اولین صعود این قله به رسمیت شناخته شد. آنها در روز هشتم به قله رسیدند و سپس سه روز طول کشید تا فرود بیایند.

    در سال 2015، فیلم بلند مرو منتشر شد که دو تلاش تیم آنکر در این مسیر را مستند می‌کرد. این فیلم شامل تصاویری بود که چین و اوزتورک در هر دو تلاش گرفته بودند، که در ابتدا فقط برای ثبت در تاریخ در نظر گرفته شده بود.

قله جنوبی مرو (جبهه غربی)

    قله مرو از جبهه شرقی و جبهه غربی قابل صعود است. باشگاه کوهنوردی گیری‌پرمی از پونا، هند، در سال 2023 تلاش کرد تا قله جنوبی مرو (6660 متر) را از جبهه غربی صعود کند.

    در 2 سپتامبر 2023، اولین صعود موفقیت‌آمیز جهان به قله جنوبی مرو (6660 متر) از جبهه غربی توسط تیم هندی مینگما شرپا، وینود گوسین، گانش مور، ویوک شیواده، وارون بهاگوات، بیهاری سینگ رانا، آجیت سینگ راوات، فورنزینگ شرپا، داوا شرپا از باشگاه کوهنوردی گیری‌پرمی، پونا، هند انجام شد. این سفر توسط اومش زیرپه رهبری شد. در سال 2024، فیلم مستند "صعود به کوه مرو" بر اساس همان سفر در جشنواره کوه ریو، برزیل و جشنواره فیلم کوهستان تورلو، اسپانیا به نمایش درآمد.

کلام آخر

    قله مرو با مسیرهای چالش‌برانگیز و دشواری استثنایی خود، به عنوان یکی از سخت‌ترین و مطلوب‌ترین مقاصد کوهنوردی در هیمالیا شناخته می‌شود. این قله با دیواره‌های گرانیتی عمودی و شرایط آب و هوایی نامساعد، تنها برای کوهنوردان حرفه‌ای و باتجربه قابل صعود است. تلاش‌های متعدد و ناموفق در طول سال‌ها، گواهی بر دشواری این قله است. صعود موفقیت‌آمیز به قله مرو، دستاوردی بزرگ و افتخارآمیز برای هر کوهنوردی محسوب می‌شود. اینجا دکوول است رسانه ادونچر و کوهنوردی ایران.