قله کانچنچونگا (1 مرور)

قله کانچنچونگا

    قله کانگچنچونگا از مشرق تا مغرب و از شمال تا جنوب با رشته کوه‌های عظیم احاطه شده است. رشته کوه‌های کانگچنچونگا دارای شکلی مانند یک حرف انگلیسی X خیلی بزرگ هستند. ارتفاع این قله به ۸۵۸۶ متر می‌رسد. این کوه شرقی‌ترین ۸۰۰۰ متری جهان به شمار می‌رود.

    در این مطلب قصد داریم زیر و بم قله کانچنجونگا را مورد بررسی قرار دهیم. ابتدا به معرفی این قله خواهیم پرداخت و سپس درباره دیگر اطلاعات مهم این کوهستان حرف خواهیم زد. اگر شما هم علاقمند به کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه هستید، با ما تا انتهای این مطلب از وب سایت دکوول همراه باشید.

قله کانچنجونگا کجاست؟

    قله کانچنجونگا در جایگاه سومین قله هشت هزار متری دنیا قرار گرفته است و بلندترین کوه در کشور هند به حساب می‌آید. این کوه  ۸۵۸۶ متر ارتفاع دارد و در ایالت سیکیم، در نزدیکی مرز کشور نپال قرار گرفته است. این کوه هم یکی از سخت‌ترین قله‌ها برای صعود به حساب می‌آید و برای فتح قله باید از دیواره‌های یخی بسیار بلندش بالا رفت. نکته مهم و جالبی که در مورد این قله وجود دارد و شاید برایتان جالب باشد که بدانید این است که بر طبق اسطوره‌شناسی هندو، منطقه اطراف کانچنچونگا نگهدارنده پنج گنجینه خداوند یعنی طلا، نقره، جواهر، کتاب‌های مقدس و غلات است.

    اسم این کوهستان که توسط محلی‌ها نام گذاری‌شده، کانچنجونگا به معنای «پنج گنج برف» است که به پنج قله این کوهستان اشاره دارد و شاید از افسانه‌ای که در بخش قبل به آن اشاره شد نیز گرفته شده باشد. اسامی پنج قله موجود در این منطقه عبارتند از کانچنچونگا اصلی، کانچنچونگا غربی، کانچنچونگا مرکزی، کانچنچونگا جنوبی و کانگباچ.

    خطر ریزش بهمن همیشه در این کوهستان وجود دارد و همین موضوع باعث دشوارتر شدن و در برخی مواقع غیر  ممکن بودن صعود به این قله می‌شود. بنابراین کوهنوردانی که تصمیم به صعود به قله کانچنچونگا می‌گیرند قبل از هر چیز باید شرایط آب و هوایی منطقه را چک کنند. توده کانچنچونگا بسیار عظمت دارد و از چندین قله یخی بر روی خط‌الراس آن شکل گرفته است. به همین دلیل هم از سال 1838 تا 1849 کارشناسان و کوهنوردان بر این باور بودن که کانچنچونگا مرتفع‌ترین کوه جهان است، اما بعدها با بررسی مساحی‌های قله اورست بر این فرضیه خط بطلان کشیده شد.

    در واقع این توده از دو رشته غربی - شرقی و شمالی - جنوبی تشکیل شده است و همانند یک حرف X بزرگ است که توسط قله‌هایی که 6 تا 7 هزار متر ارتفاع دارند؛ احاطه شده. از میان این قله‌ها می‌توان به سینیولچو با 6888 متر در بخش شرقی سیکیم، قله با شکوه ژانو (شیر خفته) با 7710 متر، جانو در بخش غربی، قلل قابل مشاهده از دارجلینگ در بخش جنوبی کوه، کابروی شمالی با 7338 متر، کابروی جنوبی با 7316 متر و قله راتانگ با 6678 متر، قلل بخش شمالی همانند تواینز (دوقلو) و تنت پیک Tent Peak، قله چادر و در نهایت در مرز تبت گردنه جونسونگ با 6120 متر.

     متاسفانه یا خوشبختانه منطقه کانچنچونگا به دلیل دور دست بودن چندان مورد توجه گردشگران قرار نمی‌گیرد، خوشبختانه به این دلیل توانسته تا حد زیادی بکریت و زیبایی‌های خود را حفظ نماید و متاسفانه هم برای اینکه به درستی از پتانسیل‌های گردشگری آن استفاده نمی‌شود. از زیبایی‌های منطقه کانچنچونگا می‌توان به یخچال زمو Zemu  و  پارک ملی کانچنچونگا به مساحت 2035 کیلومتر مربع اشاره کرد که در بخش نپال قرار دارند.

قله‌های مرتفع منطقه کانچنچونگا

• قله اصلی 8586 متر
• قله مرکزی 8482 متر: نخستين صعود: هيئت لهستان- وژك برانسكي، آندژهنريخ، كازيمير اولخ، تاریخ 22 می 1978
• قله جنوبی 8476 متر: نخستين صعود: هيئت لهستان- اوگنيوس چروباك، وژك وروژ تاریخ 19 می 1978
• قله غربی (یالون کانگ8433 ) متر: نخستين صعود: هيئت ژاپن- يوتاكا آگتا، تاكو ماتسودا. تاریخ 14 می 1973
• کانگ یاچن (Kangbachen) 7903 متر

تاریخچه قله کانچنچونگا

    در سال 1854 ژوزف دالتون هوکر، گیاه‌شناس معروف انگلیسی در تحقیقاتش از این بخش ناشناخته نپال بازدید کرد. او تا دامنه‌های کانچن چونگا و بخش‌هایی از تبت پیش رفت. در سال 1899 سیاح انگلیسی داگلاس فریشفیلد و عکاس ایتالیایی ویتور سلا، دورادور این کوهستان را پیمودند. آنها نخستین کوهنوردانی بودند که رخ عظیم غربی کوه را مشاهده کردند.

    در سال 1905 نخستین گروه کوهنوردی به سرپرستی" السدر کراولی صعود به قله کانچنجونگا را آغاز کردند  و تا 6200 متری کوه بالا رفتند. در این صعود چهار عضو تیم بر اثر سقوط بهمن جان باختند. در سال1929 یک تیمی انگلیسی به سرپرستی "پول بوئر" توانست تا ارتفاع 7400 متری کوه از طریق گرده شمالی بالا بروند. اما آنها بخاطر طوفان متوقف شدند.

    در سال 1930 یک گروه کوهنوردی بین‌المللی به سرپرستی جورج درنفورد و متشکل از کوهنوردانی آلمانی، اتریشی و انگلیسی به علت حجم برف زیاد و طوفان از صعود بازماند. در سال 1931 دومین تیم آلمانی به سرپرستی مجدد پول بوئر در تلاش برای صعود، بر روی گرده شمال شرقی بخاطر هوای خراب شکست خورد. آنها تنها توانستند کمی بیش از صعود سال 1929 بالا بروند.

    در سال 1933 یک تیم از کوهنوردان آلمانی به سرپرستی پائول بور تا ارتفاع 7700 متری کوه بالا رفتند. یک کوهنورد آلمانی و دو شرپا بر اثر سقوط بهمن در جریان این صعود جان خود را از دست دارند. در سال 1954 گروه شناسایی کانچنچونگا(The Himalayan Journal Vol. X1X)  توانستند اطلاعات خوبی را از مسیرهای قابل صعود به این قله کسب کنند. این تلاش، مقدمه‌ای برای صعود به قله برای سال بعد بود.

    هندوان ساکن در ایالت سیکیم اعتقاد دارند، این قله مکانی مقدس است (این امر موجب عدم اجازه صعود به کوهنوردان از سمت هند شده است). این نکته‌ای بود که از چشم نخستین فاتحان کوه دور نماند و آنها از پای نهادن بر فراز کوه اجتناب کردند. در نخستین صعود که توسط گروهی از کوهنوردان ساکن کشور انگلستان به سرپرستی چارلز اوانز صورت گرفت، جو براون، جورج باند موفق شدند در 25 می 1955 به این قله صعود کنند. یک روز بعد نورمن هاردی و تونی استریتر بدلیل خرابی هوا از صعود نتوانستند صعودشان را ادامه دهند. آنها از مسیری صعود کرده بودند که 50 سال قبل السدر گراولی آنرا مسیر اصلی و قابل صعود تشخیص داده بود.

    شدت سختی صعود به کانچنچونگا تا مدت‌ها باعث شد کوهنوردها و تیم‌ها راهی صعود به این قله نشوند. تا اینکه در 1973 تیمی ژاپنی با تلاشی قابل تحسین توانست از مسیر جنوب غربی یعنی یالون کانگ (قله غربی کانچنچونگا) را فتح کنند. یوتاکا آگت و تاکئو ماتسودا صعودکنندگان به این قله بودند. در سال 1975 دوکوهنورد آلمانی با نام‌های ابرلی و استورم موفق به کشف راهی جدید برای صعود به یالون کانگ شدند.

    دومین تیم ک موفق به صعود موفق بر روی  قله اصلی شدند، توسط گروهی از ارتش هندوستان به سرپرستی کلنل کومار سازمان‌دهی شده بود که صعودشان در سال 1977 صورت گرفت. آنها از گرده دشوار شمال شرقی موفق به فتح قله شدند. در 1978 تیمی لهستانی توانست نخستین صعود کانچن چونگای II را صورت دهد. در سال 1983 اولین صعود انفرادی و بدون اکسیژن توسط پیر بگین کوهنورد مشهور فرانسوی تبار صورت گرفت. در سال 1986 نخستین صعود زمستانی توسط کریستوف ویلیجکی و یرزی کوکوچکا از کشور لهستان انجام شد. و بلاخره  کوهنورد معروف و توانمند انگلیسی داگ اسکات بعد از سه بار تلاش در 1979 موفق به فتح قله شد.

    اولین تلاش زنان کوهنورد نیز برای صعود به این قله در سال 1991 انجام شد. متاسفانه این صعود با جان باختن ماریا فرانتر و ژوزه روزمن تلخ شد. پیکر آنها را بعدها کمی پایین‌تر از قله پیدا کردند در سال 1992 واندا رتکوویچ کوهنورد زن جسور لهستانی که قصد داشت به تنهای صعود خود را  انجام دهد موفق نشد و در کمپ آخر خود جان سپرد. کارلوس کارسولیو کوهنورد مکزیکی پیکر بی جان او را در چادرش یافت. در نهایت در 1998 جانت هریسون توانست به عنوان اولین زن کوهنورد توانست قله را فتح کند تا به این صورت کانچنچونگا آخرین مانع هشت هزار متری زنان نیز فتح گردد.

کلام آخر

    در مطلب قله کانچنچونگا هر آنچه را که لازم بود درباره این قله هشت هزار متری در کشور هند بدانید بیان کردیم. ابتدا به معرفی این قله پرداختیم و سپس درباره پیشینه صعودهای آن حرف زدیم.  قله کانچنچونگا را باید سومین قله بلند جهان دانست که در رشته کوه هیمالیا قرار دارد. درجه سختی صعود به قله کانچنچونگا را باید بالا دانست. تاکنون تعداد زیادی از کوهنوردانی که قصد صعود به کانچنچونگا را داشته‌اند، جان خود را از دست داده‌اند. اگر نکته دیگری درباره قله کانچنچونگا وجود دارد که در این مطلب بدان اشاره نشد، حتما آن را با ما و دیگر خوانندگان به اشتراک بگذارید تا دیگران نیز بتوانند از آن استفاده کنند. امید است این مطلب برایتان مفید بوده باشد و بتوانید از آن استفاده کنید.