دیواره جنوبی لوتسه (ارتفاع قله 8516 متر). خط قرمز نشان دهنده تلاش زمستانی ژاپنی‌ها در دسامبر 2006 می‌باشد. تلاش قبلی آنها در 2003، به نقطه‌ای در میانه راه تا آبراهه کوچک نهایی رسیده بود؛ نقطه بلند جدید آنها، که بر روی قله به بالای آبراهه رسید دقیقاً چهل و یک متر زیر قله اصلی بود. صخره ها و برف در لبه آبراهه که مستقیما به قله می رسید، به قصد صعود امتحان شد و میزان ارتفاع را در ماه می 1981 به 8250 متر رسانید که این کار توسط یک گروه بسیار قوی اهل اسلوونی انجام شده بود. تنها مسیری که بطور کلی عنوان می شود در وجه جنوبی لوتسه تکمیل شده بود، Direttissima اهالی شوروی در سال 1990 به سمت صخره سخت در سمت راست تلاش اسلوونی‌ها / ژاپنی‌ها بود.
آنچه میخواهید درباره دیواره جنوبی لوتسه در زمستان بدانید:
درباره ماجرای دیواره جنوبی لوتسه در زمستان با دکوول همراه باشید
بعد از تلاش‌های قبلی در فصل‌های زمستان به سال‌های 2001 و 2003، تیم ژاپنی به سرپرستی اوسامو تانابه، اولین صعود زمستانی دیواره عظیم قله لوتسه به ارتفاع 8516 متری را انجام دادند. هر چند این تیم به دلیل عدم وجود زمان کافی مجبور شد تا از چهل و یک متری زیر قله اصلی برگردد. در می 1981، تیم قدرتمند اسلوونیایی، یکی از اولین گروه‌هایی بود که پیشرفت قابل ملاحظهای در جبهه جنوبی این کوه داشتند.
آندری استرمفلج، پاول پودوگورنیک و نزک زاپلوتنیک، در صعودی بسیار خاص و با روحیه بالا در تلاش دوم خود توانستند تا ارتفاع 8250 متری یعنی محلی که دیگر برف تمام شده است و قبل از آخرین بخش سنگی رسیدن به قله مسیر برگشت را در پیش بگیرند. این تلاش در 14 می به انجام رسید و دلیل برگشت این تیم قدرتمند نیز باد بسیار شدید و کولاکی بود که در آن ارتفاع ایجاد شده بود.
تا به امروز، تنها مسیری که به نظر می‌رسد به شکل کامل در روی جبهه جنوبی لوتسه تکمیل شده باشد، مسیر دیرتیسیما شوروی (Direttissima Soviet) در سال 1990 می‌باشد که تا حدودی در سمت راست مسیر مشخص شده و صعود شده توسط تیم ژاپنی بوده است. قله اصلی فقط توسط یک نفر در زمستان صعود شده بود، تلاشی بسیار قابل ستایش که توسط کریستف ویلیچکی به شکل سولو در تاریخ 31 دسامبر 1988 انجام شده بود. صعود ویلچکی از مسیر غربی معمول به قله انجام شده بود.
اوسامو تانابه پنجاه و چهارساله، یکی از متخصصین صعود به ارتفاعات بلند در ژاپن به شمار می‌رود که صعود به هفت قله 8000 متری را در کارنامه خود ثبت کرده است که از این میان می‌توان به صعود به قله K2 از طریق یال غربی و همچنین صعود به قله اورست در تقویم زمستان نپالی (این صعود در 20 دسامبر سال 1993 به انجام رسید، فقط یک روز بعد از اتمام رسمی زمستان در تقویم) اشاره کرد. در دسامبر سال 2001، تانابه به همراه اعضایی از کوهنودان شاخه تواکی فدراسیون کوهنوردی ژاپن، تلاش کردند تا دیواره جنوبی لوتسه را با ادامه مسیری که تیم اسلوونیایی صعود کرده بودند به انجام برسانند. در اولین تلاش کولاک بسیار شدید در ارتفاع 7600متری، مانع از پیشروی این تیم شد.
تانابه در دسامبر 2003 با تیمی کوچک‌تر از اعضاء تواکی به این مسیر برگشت و کار بر روی همان مسیر را از سر گرفت، یعنی مسیر از گرده سنگی که برای رسیدن به کمپ 3 در ارتفاع 7850 متری می‌گذشت ادامه یافت. ادامه مسیر به مرتفع‌ترین بخشی می‌رسید که اعضاء تیم اسلوونیایی شامل استرمفلج، پودوگورنیک و زاپلوتنیک توانسته بودند به آن دست یابند. تانابه ادامه این مسیر را مشکل‌ساز دید و در عوض تصمیم گرفت مسیری حدود 200 متری را به سمت راست و برای رسیدن به یک کریدور بسیار امن انجام دهد که در بالاترین نقطه از بخش شرقی خط الراس منتهی به قله تمام می‌شد. البته این مسیر هم مسیر چندان ساده‌ای نبود و برای کوهنوردان حدود 5 روز طول کشید تا بتوانند از بالاترین کمپ خود چیزی در حدود 250 متر صعود کنند. در 18 دسامبر پیش‌بینی وضعیت هوای بسیار بد به این تلاش پایان داد.
در سال 2006، تانابه دوباره اشتیاق صعود زمستانی این دیواره را پیدا کرد. در پاییز، او با سرپرستی یک گروه شش نفره به نپال برگشت. تیم در طول ماه‌های سپتامبر و اکتبر، فرآیند هم‌هوایی خود را روی قله شیشاپانگما انجام دادند و البته در این تلاش به قله صعود نشد. در ادامه فعالیت خود در تاریخ 12 نوامبر با همراهی یک اکسپدیشن مربوط به کره جنوبی کمپ اصلی خود را در ارتفاع 5250 متری در یخچال لوتسه در زیر مسیر برپا کردند.
هر دو تیم صعود به دیواره و نصب طناب‌های ثابت خود را بلافاصله آغاز کردند. کمپ 1 در ارتفاع 5900 متری در 18 دسامبر و کمپ 2 در ارتفاع 7100 متری در 1 دسامبر، ایجاد شدند. اولین تلاش برای قله توسط دو تیم ژاپنی و کره‌ای در 24 دسامبر به دلیل پیشروی کند در باد شدید با شکست مواجه شد. اعضاء تیم متوجه شدند که شرایط نسبت به دو تلاش قبل به طور قابل ملاحظهای بدتر از تلاش‌های انجام شده در دو سال گذشته بوده است. در واقع بارش برف بسیار زیاد و سرعت باد بالاتر از هفتاد کیلومتر بر ساعت که تقریبا هر روز رخ می‌داده است.
در روز کریسمس، تانابه به همراه هموطن خود تاکاهیرو یاماگوچی و یک شرپا به نام پمبا چورتون (شرپا)، توانستند به کمپ 3 در ارتفاع حدود 8000 متری برسند. در روز 27 دسامبر، آنها کمی بعد از ساعت 3:30 بعد از ظهر توانستند به خطالرأس قله در ارتفاع 8475 متری رسیدند؛ اما طولی نکشید که متوجه شدند نمی‌توانند در همان روز با ایمنی کافی به قله 8516 متری لوتسه صعود کنند و در زمان کافی به کمپ برگردند. آنها در حوالی 4:17 عصر خسته از ادامه مسیر از تلاش دست برداشتند و مسیر به سمت کمپ را در پیش گرفتند و بعد از پانزده ساعت پیمایش در حوالی ساعت 9:15 عصر دوباره به کمپ رسیدند.
درحالی‌که فصل زمستانی نپالی از 1 دسامبر تا 15 فوریه در نظر گرفته می‌شود و تقویم زمستانی در تقویم نیمکره شمالی نیز از 21 دسامبر تا 20 مارس در نظر گرفته می‌شود به نظر می‌رسد تلاش تانابه برای رسیدن به قله در هر دو زمان بندی جای می‌گیرد.
چشم انداز دیگری از دیواره جنوبی لوتسه، تلاش زمستانی 2003 ژاپنی‌ها با سرپرستی اوسامو تانابه را نشان می‌دهد.
