قله کی 2

قله کی 2

    صعود به قله کی 2 دشوار است تا جایی که آن را با نام کوه وحشی نیز می‌شناسند. این کوهستان در میان قله‌های 8000 متری دومین رتبه مرگ و میر را دارد. حدود 300 صعود موفق و 77 کشته برای این قله ثبت شده است و به همین دلیل می‌توان چنین عنوان کرد که از هر 4 نفری که راهی صعود به قله می‌شوند، یک نفر آنها باز نمی‌گردد. البته این آمار در سال 2022 به شکل کلی تغییر یافت و با حجم صعود موفقی که در طی یک یا دو روز در روی این قله انجام رسید آمار آن تا حد زیادی تغییر کرد. می‌توان گفت ورود نپالی‌ها به این کوه شرایط آن را تغییر داده است.

    در صورتی که بخواهید از رخ چین به این قله صعود کنید چالش‌های فراوانی پیش رو خواهید داشت. به همین دلیل معمولا از کشور پاکستان برای صعود به این قله اقدام می‌شود. برخلاف قله آناپورنا که بیشترین نرخ مرگ و میر را داراست (61 نفر کشته در مقابل 191 صعود)، صعود زمستانی قله کی 2 به درازا کشید و این 16 ژانویه 2022 بود که این قله در زمستان صعود شد. موقعیت جعرافیایی شمالی‌تر قله کی 2 باعث می‌شود که شرایط هوایی بسیار سردی بر این منطقه حاکم باشد.

    درباره وجه تسمیه قله کی 2 باید گفت، نام این قله از سیستم نامگذاری ارائه شده در تحقیق جامع تریگونومتریک گرفته شده است. توماس مونتگومری اولین کسی بود که رشته کوه‌های کاراکروم را مورد بررسی قرار داد، و قله‌های مهم آن را با نام K1 و K2 ثبت کرد.

وجه تسمیه قله کی 2

    قرار بوده است که از اسامی محلی برای نامگذاری کوه‌ها استفاده شود. براساس همین سیاست، نام K1 که با نام ماشربروم هم شناخته می‌شود؛ تغییر پیدا کرد اما، نام کی 2 به دلیل نداشتن نام محلی روی این قله باقی ماند. قله کی 2 را حتی نمی‌توان از آخرین روستا در بخش جنوبی رشته کوه، که روستای آسکول نام دارد؛ مشاهده کرد و در بخش شمالی نیز تنها هاله‌ای از آن از روی یخچال بالتورو قابل مشاهده است. فقط شمار کمی از محلی‌ها جرات و جسارت رفتن به این منطقه را داشته‌اند. نام چهوقوری از ریشه کلمات بالتی است که از دو بخش Chhogo به معنای بزرگ و ri به معنای کوه تشکیل شده است. پس محلی‌هایی که جرئت نزدیکی به قله کی 2 را داشته‌اند؛ آن را کوه بزرگ می‌‌خواندند.

    این امکان هم وجود دارد که این نام در اکتشافات انجام شده از طرف کوهنوردان و کاشفان شرقی انتخاب شده باشد و یا ساده‌تر از آن در جواب سوال "نام آن کوه چیست" این پاسخ داده شده باشد. اسامی محلی دیگری چون لامبا پاهار و داپسانگ نیز به این کوه نسبت داده می‌شود اما زیاد مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. به دلیل نبود نام محلی مشهور برای این کوه، نام گودوین-اوستین، به افتخار هنری گودوین-آوستین و اولین کاشفان منطقه به عنوان یک پیشنهاد ارائه شد که انجمن جغرافیایی سلطنتی آن را رد کرد، با این وجود این نام در چندین نقشه استفاده شده است. کاشفان مختلف از نام K2 در نقشه‌های مختلف استفاده کرده‌اند و این دلیلی شده است برای اینکه این نام توسط افراد بیشتری شناخته شود.

موقعیت جغرافیایی

    قله کی 2 در شمال غربی کاراکروم در بخش بالستان ناحیه بالستان-گیلگیت و در بخش تاکسکورگان خینجیانگ چین قرار گرفته است. مرز تاریم باسین را باید محدوده شمالی این کوهستان و هیمالیای کوچک را نیز مرز جنوبی آن دانست. آب‌های ناشی از ذوب یخچال‌های موجود در این کوهستان، نقش بسیار مهمی در تهیه آب زمین‌های کشاورزی و آب تازه منطقه ایفا می‌کنند. دلیل شهرت کی 2 را می‌توان به جز شهرت محلی و برجستگیش، ارتفاع آن نیز دانست. این کوه بیش از 3000 متر از کف یخچال‌های اطراف ارتفاع دارد و بنابراین باید آن را هرمی شیبدار دانست که در تمام جهت شیب زیادی را شامل می‌شود. در جبهه شمالی که ارتفاع آن از کمپ اصلی حدود 3200 (10،500 فوت) متر است؛ شیب بیشتری را شاهد هستیم. به طور کلی افزایش ارتفاع در جبهه‌های مختلف بالای 2800 متر است.

    در سال 1986 و در تحقیق انجام شده توسط جورج والرستین، در اندازه‌گیری اشتباه صورت گرفت و ارتفاع آن بیشتر از قله اورست ثبت شد. این اندازه‌گیری در سال 1987 اصلاح شد اما هنوز که هنوز است؛ خبر بلندتر بودن قله کی 2 در برخی جراید، اخبار و مقالات مختلف همچنان دیده می‌شود.

تاریخچه صعود

    جبهه غربی کی 2 در بالای یخچال ساونیا قرار دارد و از آن در سال 1909 تصویربرداری شده است. این جبهه را اولین بار یک تیم اروپایی در سال 1856 بررسی نمود. اعضای تیم توماس مونتگومری قله کی 2 را به عنوان دومین قله منطقه کاراکروم معرفی گردید. قله های دیگر را K1، K3، K4 و K5 نامگذاری کردند که بعدها اسامی آنها به ترتیب به ماشربروم، گاشربروم 4، گاشربروم 2 و گاشربروم 1 تغییر پیدا کرد. در سال 1892، مارتین کونوی یک تیم بریتانیایی را برای رسیدن به کونکوردیا در یخچال بالتورو رهبری کرد.

    اولین تلاش جدی برای صعود به قله کی 2 در سال 1902 توسط اوسکار اکنشتین، آلیستر کروولی، جولز جاکوت-گویلارمود، هنریخ فانل، ویکتور وسلی و گای نولز از جبهه شمالی صورت پذیرفت. در ابتدای قرن بیستم، حمل و نقل هنوز مدرن نشده بود و اگر کسی قصد داشت خود را به پای کوه برساند به  حدود 14 روز زمان نیاز داشت.

    در نهایت این افراد پس از پنج بار تلاش بسیار جدی و هزینه بر موفق شدند تا ارتفاع 6525 متری (21،470 فوت) بالا بروند. علی رغم عدم وجود وسایل و تجهیزات مدرن، لباس‌های ضد آب و چالش زیاد برنامه کروولی عنوان کرده است که هیچ کس و هیچ حیوانی در این صعود آسیبی ندید. یا این حال عواملی مانند شرایط آب و هوایی بد، نداشتن امکانات و ... باعث شکست این صعود شدند.

    گروه بعدی در سال 1909 راهی فتح این قله شدند. برنامه صعود این گروه توسط پرینس لوگی آمدو، دوک آف آبروزی برنامه‌ریزی شد. آنها توانستند به ارتفاع 6250 متری (20،510 فوت) در جبهه جنوب غربی که امروزه آن را با نام خط الراس آبروزی می‌شناسند؛ برسند. دوک بسیار دنبال مسیر مناسبی برای صعود به جبهه غربی و شمالی کی 2 بود و در نهایت اعلام کرد که قله کی 2 هیچگاه صعود نخواهد شد. گروه او هدف خود را به صعود به قله چوقولیسا تغییر دادند. آنها توانستند تا 150 متری زیر قله برسند اما طوفان نگذاشت قله را فتح کنند.

    جالب است بدانید در حال حاضر این مسیر بخشی از مسیر استاندارد به حساب می‌آید. اما در آن روزها به دلیل شیب زیاد و سختی راه به فراموشی سپرده شده بود. جبهه شرقی کی 2، که در طی اکتشافات 1909 به ثبت رسیده است. تا سال 1938 تلاش دیگری برای صعود به کی 2 صورت نپذیرفت، در این سال اکتشافاتی با سرپرستی چارلز هاستون آمریکایی برای شناسایی این قله آغاز شد. این گروه به این نتیجه رسیدند که مسیر آبروزی عملی‌ترین راهی است که آنها را تا ارتفاع حدود 8000 متر (26،000 فوت) می‌رساند. کمبود آذوقه و بد بودن شرایط هوایی از جمله دلایلی بود که این گروه را مجبور به بازگشت کرد.

    سال بعد، تلاشی به سرپرستی فریتز ویسنز انجام شد. گروه او تا 200 متری (660 فوتی) زیر قله رسید اما برنامه با فاجعه‌ای که منجر به ناپدید شدن پاسانگ کیکولی، پاسانگ کیتار و پینستو از اعضای این گروه در ارتفاعات بالا شد؛ به پایان رسید. چارلز هاتسون مجدد در سال 1953 به کی 2 بازگشت. این بار هم به دلیل طوفان بسیار زیاد تیم او 10 روز در ارتفاع 7800 متری (25،590 فوتی) زمین‌گیر شد، در این زمان آرت گیلکی به شدت درگیر بیماری شد و در نهایت عقب نشینی و بازگشتی ناامیدانه‌ای اتفاق افتاد.

    پیت اسچونینگ توانست تقریبا تمام تیم را از ریزش حجمی عظیمی از برف نجات دهد و تنها گیکی کشته شد. دلیل کشته شدن گیکی از خود گذشتگی او برای جدا شدن از تیم و سعی بر حفظ جان آنها بر اثر ریزش بهمن بود. علی رغم شکست در صعود و اتفاقات رخ داده، شجاعتی که در این صعود اتفاق افتاد آن را در تاریخ کوهنوردی تبدیل به نمادی برجسته کرد.

موفقیت و تکرار

    در نهایت یک گروه ایتالیایی برای اولین بار توانستند با استفاده از مسیر آبروزی در 31 جولای 1954 به قله کی 2 صعود کنند. رهبر این گروه آردیتو دسیو نام داشت و دو کوهنورد با نام‌های کینو لاجدلی و آچیل کمپگونی اعضای آن را تشکیل می‌دادند. این تیم همچنین چند عضو پاکستانی داشت، کولونک محمد الله که در گروه آمریکایی سال 1953 نیز مشارکت کرده بود؛ یکی از این اعضا محسوب می‌شد. در این صعود امیرمهدی شرپا پاکستانی و والتر بوناتی کوهنورد ایتالیایی از خود گذشتگی بسیاری نشان دادند و کپسول‌های اکسیژن را تا ارتفاع 8100 متری با خود حمل نمودند.

    مسیر بازگشت چالش‌های زیادی را پیش پای گروه قرار داد، زیرا لاجدلی و کمپگونی کمپ خود را بالاتر از آنچه که بوناتی و مهدی هماهنگ کرده بودند، ایجاد کردند. هوا برای صعود یا فرود بسیار تاریک بود و مهدی و بوناتی مجبور شدند بدون پناهگاه در ارتفاعی بالای 8000 متر اکسیژن‌های مورد نیاز برای فرود را رها نمایند. اگر چه مهدی و بوناتی زنده ماندند اما مهدی به مدت چند ماه در بیمارستان بستری بود و انگشتان پایش را به دلیل یخ زدگی از دست داد. در دهه 60 این واقعیت‌ها مخفی نگه داشته شد تا به شهرت لاجدلی و کمپگونی به عنوان قهرمانان ایتالیا خدشه‌ای وارد نشود اما بعدها اصل ماجرا فاش شد. به نظر می‌رسد کمپ عامدانه جابجا شده باشد و دلیلش را هم باید در ترس کمپگونی از شهرت گرفتن بوناتی جوان جستجو کرد. البته مسئولیت بیمارستانی شدن مهدی بر عهده بوناتی گذاشته شد.

    در 9 آگوست 1977، 23 سال بعد از گروه ایتالیایی، ایچیرو یوشیزاوا همراه با کوهنورد پاکستانی به نام اشرف امان دومین صعود موفقیت به کی 2 را ثبت کرد. گروه ژاپنی نیز از مسیر آبروزی صعود خود را با بیش از 1500 باربر ثبت کرد. سومین صعود موفقیت آمیز قله کی 2 در سال 1978 از مسیری جدید در بخش شمال شرقی و از یالی بسیار طولانی و شیب‌دار اتفاق افتاد. بخش بالایی مسیر تراورسی به سمت چپ داشت تا از برخورد با صخره یخی بالا سری جلوگیری نماید و در بخش بالایی به مسیر آبروزی بپیوندد.

    این صعود توسط یگ گروه آمریکایی به سرپرستی جیمز ویتیکر انجام شد، اعضای تیم عبارت بودند از لوییس ریچارد، جین ویکوایر، جان روسکلی و ریک ریجوی. ویکوایر 150 متر (490 فوت) زیر قله یک شب بیتوته کرد، که باید آن را یکی از مرتفع‌ترین بیتوته‌هایی که در تاریخ کوهنوردی ثبت شده است؛ دانست. این صعود برای تیم آمریکا حیثیتی بود. در واقع آنها به اتمام تلاشی پرداختند که 40 سال پیش یعنی در سال 1938 آغاز شده بود.

    یکی دیگر از صعودهای قابل توجه به این قله را باید صعود یال شمالی این کوه از سمت چین دانست که در سال 1982 اتفاق افتاد. تیمی از جانب فدراسیون کوهنوردی ژاپن، به سرپرستی ایسائو شینکای و ماساتسوگو کونیشی توانستند سه نفر با اسم‌های نائو ساکاشیتا، هیروشی یوشینو و یوکیهیرو یاناگیساوا را در 14 آگوست به قله برسانند. هرچند یاناگیساوا سقوط کرد و جانش را از دست داد اما 4 عضو دیگر روز بعد توانستند به قله برسند.

    اولین کسی که توانست دو بار به کی 2 صعود کند، یک کوهنورد اهل چک به نام جوزف راکونکاج بود. او برای اولین بار در سال 1983 (31 جولای 1983) در یک تیم ایتالیایی با سرپرستی فرانچسکو سانتون توانست از مسیر شمالی به قله صعود نماید. سه سال بعد در 5 جولای 1986 برای بار دوم اما این بار از مسیر آبروزی کی 2 را فتح کرد (در این برنامه علاوه بر کی 2، جبهه شرقی برودپیک را به شکل انفرادی فتح نمود). در زمان صعود دوم این کوهنورد، عضوی از تیم بین المللی آگوستینو دا پولنزا بود.

    اولین زنی که توانست قله کی 2 را فتح نماید واندا رتکوویچ بود. این صعود در 32 ژوئن 1986 انجام گرفت. لیلیان و موریس بارارد روز بعد به قله دست پیدا کردند اما در مسیر برگشت سقوط کردند؛ بدن لیلیان در 19 جولای در پای مسیر جنوبی پیدا شد. در سال 1986، دو تیم لهستانی توانستند دو مسیر جدید برای صعود به کی 2 را به ثبت برسانند، خط جادو و خط لهستانی (یرزی کوکوچکا و تادوسوز پیتروفسکی). مسیر خط لهستان تا امروز توسط هیچ کوهنورد دیگری برای صعود استفاده نشده است.

پیشنهاد مطالعه: گذری بر کتاب دنیای عمودی من

    در سال 2004 کوهنوردی اسپانیایی با نام کارلوس سوریا فونتان با 65 سال سن به عنوان پیرترین کوهنوردی که کی 2 را فتح می‌کند، نام خود را به ثبت رساند. در حال حاضر کی 2 تقریبا از تمام یال‌های منتهی به قله فتح شده است، در مقایسه با اورست که ارتفاع بالاتری دارد، قله چهوقوری از سختی بیشتری برخوردار است و بنابراین صعود به آن خطرناک‌تر است. ارتفاع زیاد کوه از کمپ اصلی و شرایط متغیر آب و هوایی از جمله عوامل خطرناک در این کوهستان هستند.

    تا سال 2010 فقط 302 نفر توانستند به قله کی 2 دست پیدا کنند که این تعداد به هیچ عنوان با 2700 بار صعود به قله اورست قابل قیاس نیست. حداقل 80 نفر (تا سپتامبر 2010) در این کوهستان جان خود را از دست دادند. در فاجعه سال 1986، 13 کوهنورد از تیم‌های مختلف در این کوه کشته شدند، در 13 آگوست 1995 نیز 6 کوهنورد در مسیر این قله قربانی شدند و نهایتا در فاجعه سال 2008 نیز 11 نفر جانشان را از دست دادند.

تلاش‌های اخیر

    در 1 آگوست 2008، گروهی از کوهنوردان که راهی صعود به قله کی 2 بودند؛ در جریان شکستن یک صخره یخی و یک بهمن بزرگ، راهشان را گم کردند و از طناب‌های ثابت که در بخشی از مسیر وجود داشت، جدا شدند؛ 4 کوهنورد نجات پیدا کردند، اما 11 کوهنورد دیگر از جمله گر مکدونل به عنوان اولین ایرلندی که به قله دست یافته بود جانشان را از دست دادند.

    در سال 2009 علی رغم تلاش‌های فراوان هیچ تیمی نتوانست به قله صعود کند. در 6 آگوست 2010، فردریک اریکسون تصمیم گرفت تا از قله با اسکی به پایین باز گردد. او برای صعود به گرلیند کالتنبرونر پیوست اما پس از طی کردن حدود 100 متر (3300 فوت) سقوط کرد و جانش را از دست داد. در ادامه کالتنبرونر از ادامه صعودش انصراف داد. در 23 آگوست 2011، یک گروه کوهنوردی چهار نفره از جبهه شمالی به قله صعود کردند. گرلیند کالتنبرونر را باید اولین زنی دانست که 14 قله بالای 8000 متر را بدون کپسول اکسیژن فتح نمود. همچنین کوهنوردان قزاق ماکسوت زومایی و واسیلی پیوتسو صعود به 14 قله خود را تکمیل کردند. عضو چهارم تیم نیز داریوز زالوسکی از لهستان بود.

    سال 2012 با اولین تلاش یک تیم روس برای انجام اولین صعود زمستانه آغاز شد. تلاش این تیم با مرگ ویتالی گورلیک به خاطر سرمازدگی به پایان رسید. در تابستان همان سال، کی 2 رکورد صعود تعداد شرکت کننده یعنی 28 صعود در یک روز را نیز توانست ثبت کند. در 28 جولای 2013، مارتی اشمیت و پسرش از نیوزلند، به دلیل ریزش بهمنی بزرگ و از بین رفتن کمپ هنگام صعود جانشان را از دست دادند. در گزارش یکی از راهنمایانی که به محل کمپ آنها رفته بود ذکر شده بود که هیچ اثری از آنها نبود، اما در محل کمپ آنها نشانه‌هایی از چادر و بهمن دیده می‌شده است. کوهنورد اهل بریتانیا با نام آدریان هایز که در این تیم بود، تصویری در فیسبوک خود از نشانه‌های را منتشر کرد.

    در جولای 2014، اولین تیم پاکستانی برای صعود به این قله سرسخت راهی یخچال بالترو شدند. در این گروه، شش کوهنورد پاکستانی و سه کوهنورد ایتالیایی حضور داشتند و 60 سالگی اولین صعود کی 2 را جشن گرفتند. قبل از این کی 2 توسط کوهنوردان مستقل پاکستانی فتح شده بود. تیمی دیگر شامل پاسانگ لامو، شرپا آکیتا، شرپا مایا و داوا یانگزوم اولین نپالی بود که به کی 2 صعود کرد. در 27 جولای 2014، گرت مدیسون سرپرستی تیمی شامل سه آمریکایی و 6 شرپا را برای صعود به این قله انجام داد.

    در 28 جولای 2017، تیمی بین المللی تشکیل شده از 12 کوهنورد شامل شرپا مینگما گیالی به راهی این قله شدند و در جریان این صعود اولین کوهنوردان زن بریتانیایی و آمریکایی توانستند به قله برسند، همچنین مسنترین زنی بود با 52 سال سن توانست قله را فتح کند. او صعود خود را به ژولی تولیس و آلیس هارگریو که در راه بازگشت از کی 2 سقوط کردند؛ تقدیم نمود. یکی دیگر از تلاش‌های قابل توجه را می‌توان پیوستن جان اسنوری به خواهرش (داوا یانگزوم شرپا) دانست. هر دوی آنها رکورد دوبار صعود کی 2 را دارند.

    1987/1988: یک تیم لهستانی، کانادایی، بریتانیایی به سرپرستی آندری زاوادا از سمت پاکستان اقدام به صعود این قله کردند. در این تیم 13 کوهنورد لهستانی، 7 کوهنورد کانادایی و 4 کوهنورد بریتانیایی عضو بودند. در 2 مارچ کریستف ویلیچکی و لزک سیشی کمپ 3 را در ارتفاع 7300 متری برپا نمودند.

    2002/2003: یک تیم لهستانی به سرپرستی کریستف ویلیچکی تا ارتفاع 7650 متری صعود کرد.

    2011/2012: یک تیم روسی شامل 9 کوهنورد و پزشک توانست تا ارتفاع 7200 متری کی 2 دست پیدا کند. متاسفانه پس از مرگ ویتالی گورلیک این تیم صعودش را خاتمه داد.

    در سال 2021 نیز یک تیم نپالی موفق به صعود زمستانه قله کی دو شد.

مسیرهای صعود و درجه سختی آنها

    مسیرهای اصلی که در جبهه جنوبی کی برای صعود وجود دارند عبارتند از: یال غربی، جبهه غربی، یال جنوب غربی، جبهه جنوبی، مسیر جنوبی-جنوب شرقی، مسیر آبروزی

    مسیرهای مختلفی برای صعود به کی 2 وجود دارد که هر کدام با وجود اینکه مشخصات یکسانی دارند؛ دارای درجات سختی مختلفی هستند. اولین مسئله ارتفاع بالای و کم شدن اکسیژن در آن ارتفاع است: در آن ارتفاع تنها یک سوم اکسیژن نسبت به سطح دریاها موجود است. دومین دلیل آن تمایل طبیعی منطقه به ایجاد طوفان‌های سهمگین است که باید آن را دلیل بیشتر تلفاتی دانست که در منطقه اتفاق می‌افتد.

    سومین دلیل آن نیز شیب زیاد کوه است که تقریبا در تمام مسیرها این مساله را حس خواهید کرد. اغلب مسیرهای اصلی صعود به این قله در سمت پاکستان، یعنی بخشی که کمپ اصلی در آن واقع شده است؛ قرار دارند.

مسیر آبروزی

    مسیر استاندارد صعود که اغلب کوهنوردان از آن استفاده می‌کنند؛ مسیری است که در سمت پاکستان قرار گرفته است. این راه که جنوب شرقی‌ترین مسیر صعود به حساب می‌آید و از یخچال گودوین اوستین شروع می‌شود. برای اولین بار توسط پرینس لویجی آمدو و دوک آبروزی در سال 1909 استفاده شد. این یخچال از ارتفاع 5400 متری (17،700 فوت) یعنی جایی که کمپ پیشرفته در آن قرار می‌گیرد؛ آغاز می‌شود. بخش بالایی هرم سیاه بسیار خطرناک، در معرض بهمن و دارای شیب‌های بسیار زیاد هستند. کوهنوردان باید این مسیر را طی کنند تا به قله برسند.

    بخش نهایی دهلیزی است که با نام باتلنک شناخته آن را می‌شناسند. این مسیر کوهنوردان را نزدیک به سراک یخی‌ای قرار می‌دهد که در بخش شرقی قله واقع شده است. ریزش یکی از این سراک‌ها در سال 2001 باعث شد تا هیچ کوهنوردی در سال‌های 2002 و 2003 نتواند به قله دست پیدا کند. در 1 آگوست 2008، 11 کوهنورد از تیم‌های مختلف در طی چندین مجموعه اتفاقات که شامل ریزش یخ بود به کام مرگ کشیده شدند.

جبهه شمالی 

    دقیقا در مقابل یال آبروزی یال شمالی است، که از جبهه چین به آن صعود می‌کنند. این جبهه به دلیل اینکه دسترسی به آن سخت است و در مسیر آن باید از رودخانه شاکسگام عبور کمرد؛ به ندرت مورد استفاده کوهنوردان قرار می‌گیرد. این مسیر از لحاظ فنی دشوارتر از مسیر آبروزی است و شیب آن هم بیشتر و طولانی‌تر است. کمپ 4 که به آن لانه عقاب هم می‌گویند؛ در ارتفاع 7900 متری (25،900 فوت) قرار گرفته است. در کنار صعود ژاپنی‌ها، در سال 1990 نیز صعود بسیار قابل توجهی از جانب گرگ چیلد، گرگ مورتیمر و استیو سونسن بالاتر از کمپ 2 به شکل آلپی انجام شد.

مسیرهای دیگر

    به دلیل اینکه حدود 75 درصد از صعودهای انجام شده از مسیر آبروزی اتفاق می‌افتد؛ مسیرهایی که در ادامه توضیح داده می‌شود، کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. دلیل این مسئله را نیز باید ناپایداری برف و یخ موجود در یال‌های مختلف دانست.

یال شمال شرقی

    یال شرقی طولانی و تیز است و در بخش بالایی مسیر آبروزی به اتمام می‌رسد. این مسیر برای اولین بار در سال 1976 توسط لهستانی‌ها برای صعود انتخاب شد. این مسیر همچنین در سال 1978 توسط تیم 4 نفره آمریکایی تا قله طی شد.

یال غربی

    یال غربی برای اولین بار در سال 1981 برای صعود انتخاب شد. مسیر از یخچال دور افتاده نگرتو شروع می‌شود و از میان راه پیش بینی نشده‌ای‌ از میان یخ و سنگ عبور می‌کند.

مسیر جنوب غربی یا خط جادو

    مسیر جنوبی غربی مسیری بسیار فنی و دشواراست که اولین بار در سال 1986 توسط تیمی لهستانی-اسلواکی برای صعود انتخاب شد. از آن زمان تاکنون علی رغم تلاش‌های بسیار زیاد، جوردی کورومیناس تنها کوهنوردی است که توانست از این مسیر به قله دست پیدا کند.

جبهه جنوبی، خط لهستانی یا تیغه مرکزی

    یال جنوبی مسیری کاملا در معرض بهمن، بسیار فنی و دشوار و بسیار خطرناک است. در جولای 1986، یرزی کوکوچکا و پیتروفسکی توانستند از طریق این مسیر به قله دست پیدا کنند. حین پایین آمدن از قله پیتروفسکی جان خود را از دست داد. این مسیر از بخش جنوب شرقی شروع می‌شود و سپس با گذر از منطقه‌ای که از پرتگاه‌ها و دیواره‌های تشکیل شده است، ادامه پیدا می‌کند. نام این بخش از مسیر راهرو چوب هاکی است و تا زمانی که به مسیر آبروزی، در 300 متری زیر قله، برسد بسیار خطرناک به شمار می‌رود. این مسیر بسیار در معرض بهمن قرار دارد و هیچ کس دوست ندارد صعود از طرف آن را امتحان کند.

جبهه شمال غربی

    اولین صعود از این جبهه توسط تیمی ژاپنی انجام شد. این مسیر در بخش چینی قله قرار دارد. این مسیر همچنین به دلیل وجود سنگ‌ها و تپهه‌ای برفی و یخی مشهور شده است.

یال شمال غربی

    یال شمال غربی برای اولین بار در سال 1991 برای صعود انتخاب شد.

مسیر سزن، تیغه جنوبی-جنوب شرقی

    این مسیر که برای اولین بار در سال 1994 توسط تیمی اسپانیایی-باسکی برای صعود انتخاب شد؛ در نهایت به مسیر آبروزی خواهد رسید.

جبهه غربی

    یال غربی دارای یک مسیر صعود فنی بسیار دشوار در ارتفاع بالا است. این مسیر برای اولین بار توسط یک تیم روسی در سال 2007 برای صعود انتخاب شد. جبهه غربی تماما از شکاف‌های سنگی و دهلیزهای پوشیده از برف تشکیل شده است.

استفاده از کپسول اکسیژن

    برای بیشتر افرادی که کی 2 رو فتح کرده‌اند استفاده از کپسول اکسیژن گزینه مهمی نبوده است. هر چند سال 2004 افزایشی در تعداد کوهنوردانی که از کپسول اکسیژن استفاده کرده‌اند، مشاهده شد؛ 28 نفر از 47 نفری که این قله را فتح نموده‌اند، از کپسول اکسیژن استفاده کرده‌اند. زمانی که تلاش برای صعود بدون اکسیژن اتفاق می‌افتد، هوای مناسب اهمیت بسیار بالایی دارد تا شخص درگیر بیماری ارتفاع نشود. قله کی 2 بسیار بالاتر از ارتفاعی است که امکان وقوع HAPE و HACE وجود دارد. بالاتر از ارتفاع 8000 متر (26،000 فوت) با عنوان منطقه مرگ شناخته می‌شود.

فیلم‌هایی که در این باره ساخته شده است:

• کی 2 (1991)
• حد عمود Vertical Limit 2000
• کی 2: سیرن هیمالیا 2012
• قله The Summit 2012

فجایع قله کی 2:

• فاجعه کی دو در سال 1986
• فاجعه کی دو در سال 1995
• فاجعه کی دو در سال 2008