اگر رویای پیمایش یک قله پوشیده شده از یخ مانند کوه رابینز، دنالی، کوه‌های مرتفع هیمالیا و حتی کوه‌های ایران در زمستان را در سر دارید، برای اینکه بتوانید با حداکثر ایمنی به قله برسید، باید بدانید چطور بر روی یک یخچال حرکت کنید. یخچال‌ها، توده‌هایی از یخ در حال حرکت آرام هستند و نگاه سریع به شکاف‌های عمیق آبی و درزهای یخی آنها، یکی از هیجان‌های کوهنوردی است. اما یخچال‌ها می‌توانند خطراتی از شکاف‌های یخچالی تا یخ در حال سقوط تا پل‌های برفی ضعیف را اعمال کنند.
آنچه میخواهید درباره یخچال و سفر همطنابی کوهنوردی بدانید:
برنامه همطنابی چیست؟
در زمان کوهنوردی، بخاطر امنیت با طناب به دیگران متصل می‌شوید و در زمان مواجهه با ناحیه‌های چالش برانگیز مانند عبور از یک یخچال یا صعود از یک شیب برفی تند در مسیر خودتان به قله، مسیر خود را به صورت یک تیم می‌پیمایید. اگر کسی بر روی یک شیب سر بخورد یا در یک شکاف سقوط کند، سایرین در تیم ترمز می‌کنند و به عنوان کارگاه انسانی برای توقف سقوط عمل می‌کنند. بعد از آن، اعضای تیم با همدیگر تلاش می‌کنند تا کوهنورد سقوط کرده را نجات دهند – مهارتی که ما در بخش مهارت های نجات از شکاف یخچالی، آن را بررسی کرده‌ایم.
در این مقاله، ما بعضی از مهارت‌های مهم سفر همطنابی که برای کوهنوردی به آنها نیاز خواهید داشت را معرفی خواهیم کرد، از جمله:
- زمان متصل شدن با طناب به همدیگر
- ملاحظات تیم همطناب
- نحوه متصل شدن با طناب به همدیگر
- نکاتی برای سفر به همراه یک تیم همطناب
- حفاظت (حمایت) بر روی برف
شما باید با امنیت کوهنوردی کنید .هیچ مقاله یا ویدیویی نمی‌تواند جای آموزش مناسب و تجربه را بگیرد.
چه زمانی با طناب به همدیگر متصل می‌شوید؟
شما معمولا هر زمانی که بر روی یک یخچال حرکت کنید، با طناب به همدیگر متصل خواهید شد. همچنین ممکن است تا در زمان عبور از یک بخش شیبدارکه در آن به حفاظت بیشتری نیاز دارید و نمی‌توانید از مهارت‌های حرکات پا، ترمز با کلنگ کوهنوردی یا کرامپون‌ها استفاده کنید، بخواهید با طناب به همدیگر متصل شوید. به یاد بیاورید که خود طناب در مقابل یک سقوط از شما محافظت نمی‌کند؛ متصل شدن به سایر کوهنوردان (که می‌توانند ترمز کنند) یا بخش‌هایی از کارگاه‌ها که بمنظور حفاظت در برف قرار می دهید، باعث حفاظت از شما می‌شوند.
ملاحظات برای تیم همطناب
اندازه گروه: وقتی که برای سفر کوهنوردی خود برنامه‌ریزی می‌کنید، درباره تعداد نفرات تیم، تصمیم خواهید گرفت. اگر شما در کوهنوردی تازه وارد هستید، یک برنامه رایج، داشتن حداقل سه نفر بر روی یک طناب است. اگر یک کوهنورد زخمی‌شود، دیگران می‌توانند برای نجات کمک کنند. یک تیم همطناب دو نفره بر روی یک یخچال می‌تواند سریعتر و موثرتر باشد، اما متوقف کردن سقوط یک کوهنورد دیگر و سپس نجات کوهنورد سقوطکرده در مسیر پیمایش، برای یک نفر بسیار چالشبرانگیز خواهد بود.
برای نکات بیشتر درباره نحوه تحقیقات و بررسی و ایجاد یک طرح مسیر، نحوه برنامه ریزی یک برنامه کوهپیمایی را بخوانید.
فاصله گذاری بر روی طناب: در ادامه، درباره نحوه فاصله گذاری بین کوهنوردان بر روی طناب، تصمیم بگیرید. این کار، به اندازه شکاف یخچالی که با آن مواجه خواهید شد و تعداد نفراتی که در طول طناب قرار خواهند گرفت، بستگی دارد. برای اتصال آن شکاف‌ها، باید فاصله کافی بین کوهنوردان وجود داشته باشد.
این یک تصمیم شخصی است. فاصله بسیار زیاد باعث می‌شود که متوقفسازی یک سقوط سختتر و برقراری ارتباط بین کوهنوردان، دشوارتر باشد. فاصله بسیار نزدیک باعث می‌شود که ریسک سقوط همزمان دو نفر به یک شکافی یخچالی وجود داشته باشد. اگر نتوانید شکاف ها را ببینید یا با ناحیه آشنا نباشید، احتمالا باید فاصله بین کوهنوردان را افزایش دهید.
برای یک تیم سه نفره، با توجه به شرایط، ممکن است فاصله پنج دست ، یا دقیقا 9 متر (30 پا) را بین کوهنوردان انتخاب کنید. ترتیب کوهنوردان در طول طناب: ترتیب قرارگیری کوهنوردان در طول طناب، به انواعی از عوامل مهم ازجمله سایز، وزن و تجربه فرد بستگی دارد. در اینجا نکاتی آورده شده اند که برای متعادل‌سازی عوامل در گروه خود باید آنها را بخاطر داشته باشید:
- کم تجربه‌ترین فرد باید در میانه طناب قرار بگیرد.
- معمولا برترین فرد (ارشد) در زمان صعود تیم از کوه بر روی سربالایی باید اولین نفر (رهبر) باشد و در زمان پایین آمدن از یخچال باید آخرین نفر باشد.
- افرادی که بیشترین تجربه مسیریابی و راهنمایی را دارند، باید جهت راهنمایی و هدایت در اطراف شکاف‌های یخچالی، پیشرو باشند و مراقب سایر خطرات احتمالی نیز باشند.
برای اطلاعات بیشتر درباره مسیریابی، مقاله ما درباره مسیریابی و جهت یابی در کوهنوردی را بخوانید.
نحوه متصل شدن با طناب به همدیگر
حالا که درباره فاصله گذاری و ترتیب تصمیم گرفتید، زمان آن رسیده است که با طناب به همدیگر متصل شوید. برای یک تیم سه یا چهار نفره، تمامی کوهنوردان با استفاده از گره‌ای مانند گره هشت بر روی حلقه طناب یا گره پروانه‌ای، به طناب وصل خواهد شد. (برای مروری بر انواع گره ها، ویدیوهای گره‌ها و قلابهای کوهنوردی را ببینید و تماشا کنید).
هر گره‌ای که انتخاب کنید، باید یک کارابین پیچ و یک کارابین ساده را برای اتصال طناب به حلقه حمایتی هارنس خود، بکار ببرید. کارابین‌ها باید در جهت های متضاد و روبرو باشند – جایی که گیت‌ها با هم هماهنگ نیستند. اگر یک کارابین سه کاره داشته باشید، می توانید از آن استفاده کنید. استفاده از این سیستم، امنیت را افزایش می‌دهد زیرا رهاشدن طناب از کارابین‌ها مستلزم چندین مرحله است.
در اینجا، نمونه ای از نحوه متصل شدن سه کوهنورد به یک طناب آورده شده است:
- شخص میانی با استفاده از یک گره هشت بر روی حلقه طناب متصل می‌شود و گره‌های موجود در حلقه حمایتی هارنس خود را با استفاده از یک کارابین ساده و پیچ، محکم می‌کند (همانطور که در بالا شرح داده شد).
- در حدود پنج یا شش طول بازو را در هر جهت، از کوهنورد میانی، اندازه بگیرید. کوهنورد آخر، همان فرایند کوهنورد میانی را برای متصل شدن به طناب بکار خواهد برد. آنها طناب اضافی را در هر انتها به منطور یک عملیات نجات احتمالی، خواهند داشت.
- کوهنوردان انتهایی، طناب باقیمانده را با استفاده از یک حلقه پروانه‌ای (تکنیک را در زیر ببینید)، به صورت حلقه در می آورند و طناب را در کوله پشتی خود نگه می‌دارند.
نحوه جمع کردن طناب به روش پروانه: یک راه برای حلقه کردن طناب بصورت پروانه، استفاده از شانه‌ها و گردن برای کمک به شکل دهی حلقه‌های پروانه‌ای است. (شما می‌توانید طناب را ضمن اینکه در دستانتان پیچیده شده، حلقه حلقه کنید).
مراحل در اینجا آورده شده‌اند:
- در حدود دو طول کامل بازو از طناب را از انتهای دنباله (عقب) اندازه بگیرید. (شما این کار را برای بستن حلقه پیچی در مرحله 5 بکار می‌برید).
- از نقطه‌ای که نشانه گذاری کرده‌اید، طناب را به اندازه حدود یک اندازه کامل بازو، بکشید.
- طناب را پشت گردن خود بیاورید و آن را روی شانه‌های خود تکیه دهید. زمانی که شما حلقه ها را شکل می‌دهید، گردن شما به عنوان نقطه میانی طناب خواهد بود.
- انتهای طولانی طناب را بگیرید و شکلدهی یک حلقه را در یک دست آغاز کنید. طناب را برگردانید و پشت گردن خود، حرکت دهید و تعداد حلقه‌های زوج (مساوی) را در هر طرف از بدن خود شکل دهید.
- وقتی که به انتهای طناب رسیدید، حلقه را از شانه‌های خود خارج کنید. انتهای دنباله طناب را برای بستن حلقه‌ها به همدیگر بکار ببرید و آن را سفت گره بزنید.
تجهیزات مقدماتی برای حرکت بر روی یخچال: نظرات درباره اینکه آیا شما باید طناب خود را از قبل برای حرکت بر روی یخچال آماده کنید، با هم متفاوتند. از پیش آماده کردن تجهیزات بدین معنی است که شما پروسیک‌های اضافی را برای کمک سریعتر جهت نجات از شکاف‌های یخچالی، تنظیم کنید. برای مثال، تعدادی از کوهنوردان دو اسلینگ را بر روی طناب گره خواهند زد (پروسیک پایی و پروسیک مچ)، بنابراین در صورت سقوط در یک شکاف و نیاز به صعود، آمادگی وجود دارد.
سایرین، طناب‌های لازم را در هارنس خود حمل می‌کنند و اسلینگ‌ها را وقتی واقعا به آنها نیاز دارند ایجاد می‌کنند و چرخدنده را برای طیف گسترده‌ای از کاربردها، آزاد نگه می‌دارند. مزیت از پیش آماده کردن تجهیزات این است که زمان را ذخیره می‌کند، اما عده‌ای تجهیزات را از قبل آماده نمی‌کنند زیرا اسلینگ‌ها می‌توانند سختی‌هایی را به وجود بیاورند و به تعداد چیزهایی که باید مدیریت کنید اضافه کنند.
سفر با تیم همطناب
اکنون که به یک طناب متصل هستید، باید یاد بگیرید که تیم چطور به صورت یک از یخچال عبور کنید. اهمیت زیادی دارد که به واسطه هماهنگ شدن با گام هم‌تیمی‌های خود، نسبت به هم تیمی‌های خود تلاش یا انرژی کمتری بکار نبرید. اگر طناب خیلی شل باشد، توقف سقوط زمان بیشتری طول خواهد کشید (و انرژی بیشتری نیاز خواهد داشت). تلاش و انرژی غیرکافی باعث حرکات نامنظم ضمن راه رفتن شما می‌شوند. حفظ یک فاصله طنابی مناسب بین کوهنوردان، برای حرکت ایمنتر و ملایمتر، ضروری است. این امر نیازمند تمرین است! طناب باید در زاویه تقریبا 45 درجه از هارنس شما آویزان باشد و کمی زمین را لمس کند.
سایر نکات سفر:
- کوهنورد ارشد (رهبر) باید گامی را تنظیم کند که دیگران بتوانند آن را دنبال کنند.
- از یک شکاف یخچالی در زاویه راست آن (عمود) عبور کنید – بجای عبور موازی.
- با افراد تیم خود ارتباط برقرار کنید. در صورتی که سر خوردید، فریاد بزنید "سقوط!".
- در زمان رسیدن به یک وضعیت پر پیچ و خم، با احتیاط در طول طناب گام بردارید (کرامپون‌های خود را نگاه کنید!) آنقدر که طناب بالای شیب به سمت زمین بلندتر قرار بگیرد.
- محل امنی را برای استراحت کردن بیابید. می توانید بر روی طناب، پخش بمانید. درصورتی که محلی امن باشد، رهبر می‌تواند دیگران را یکی پس از دیگری بصورت مارپیچ حرکت دهد و جمع کند.
- در صورتی که خطر قابل ملاحظه سقوط وجود داشته باشد یا شما استفاده از یک حمایت پیوسته را پیشبینی می‌کنید (در ادامه شرح داده می‌شود)، طناب را بالای شیب به سمت زمین بلندتر نگه دارید (در ناحیه‌های با حوادث کم، اهمیتی ندارد که طناب در کدام طرف قرار می‌گیرد).
حمایت بر روی برف
وقتی که شما بصورت هم طناب با همدیگر سفر می‌کنید، ممکن است در لحظه ای که توقف تیم امکانپذیر نیست، زمانی که بر روی یک بخش پرشیب نیاز به حفاظت بیشتر دارید، یا زمانی که نگران سقوط آن یک فرد هستید، با موقعیت ها یا خطراتی مواجه شوید که هرچند کوتاه اما ممکن است سایرین را پایین بکشد.
حمایت پیوسته: یک راه سریع برای افزایش امنیت، انجام یک حمایت پیوسته است – که به تیم امکان می‌دهد تا همزمان با همدیگر حرکت کنند ضمن اینکه طناب به یک یا تعداد بیشتری کارگاه برفی محکم شده است. در یک حمایت پیوسته، کوهنورد رهبر، یک یا تعداد بیشتری از قطعات حفاظتی (معمولا یک نبشی برفی یا یک پیچ یخ) را در برف قرار می‌دهد که طناب به آنها محکم شده است. کارگاه، طناب و تیم را در صورت وقوع سقوط نگه می‌دارد. درصورتی که یک کارگاه، حفاظت کافی برای حمایت پیوسته نباشد، چندین کارگاه مجزا را به کار ببرید. مانند آنچه در صخره نوردی انجام می دهید، حمایت پیوسته، نسبت به برقراری یک حمایت ایستگاهی، امکان حرکت بهتر را به تیم می‌دهد.
برای سازماندهی یک حمایت پیوسته:
کوهنورد رهبر، یک وسیله حفاظتی را در برف قرار می‌دهد (مقاله کارگاه‌های برفی را ببینید) و طناب را به یک کارابین که بر روی یک اسلینگ سوار است، محکم می‌کند. با توجه به خطرات احتمالی، رهبر ممکن است تصمیم بگیرد که چندین قطعه حفاظتی را در فاصله های مشخص قرار دهد. اگر شما کوهنورد وسطی باشید، وقتی که از طریق طناب رد می‌شوید، طناب جلو خودتان را از قلاب جدا می‌کنید و وقتی که از کارگاه عبور کردید، مجدد آن را به قلاب محکم می‌کنید. آخرین کوهنورد، کارگاه را خارج می‌کند و آن را نگه می دارد (برای استفاده در بعد).
اگر شما کوهنورد وسطی باشید، وقتی که از طریق طناب رد می‌شوید، طناب جلو خودتان را از قلاب جدا می‌کنید و وقتی که از کارگاه عبور کردید، مجدد آن را به قلاب محکم می‌کنید.
آخرین کوهنورد، کارگاه را خارج می‌کند و آن را نگه می دارد (برای استفاده در بعد).
حمایت: ممکن است زمان‌هایی وجود داشته باشد که یک حمایت پیوسته، حفاظتی کافی نباشد و شما یک حمایت کامل و بی‌نقص بخواهید. در چنین مواردی، شما توقف می‌کنید و یک کارگاه متوازن می‌سازید و طناب را برای حمایت از کوهنوردان خاص در یک بخش شیبدار، به همان روش بکاررفته در صخره نوردی، به کار می‌برید.
