قله راکاپوشی (1 مرور)

قله راکاپوشی

    قله راکاپوشی، با ارتفاع ۷۷۸۸ متر، یکی از برجسته‌ترین قله‌های رشته کوه کاراکروم در شمال پاکستان است. این قله در استان گیلگیت-بالیستان واقع شده و به دلیل ارتفاع بالا و دشواری صعود، مورد توجه کوهنوردان حرفه‌ای از سرتاسر جهان قرار دارد. ریک شیپتون دره هونزا را "نمایش نهایی شکوه کوهستان" نامید. راکاپوسی مشهورترین قله دره است. این توده عظیم برای بخش‌های وسیعی از بزرگراه کاراکروم، اولین بار در شمال علی‌آباد دیده می‌شود و هنوز تا جنوب گیلگیت قابل مشاهده است.

    این قله در رشته راکاپوشی-هاراموش واقع شده است که گوشه جنوب غربی کاراکروم را تشکیل می‌دهد و بخشی از کاراکروم کوچک‌تر است. این کوه بسیار گسترده است و تقریبا 20 کیلومتر از شرق به غرب اندازه دارد. این تنها قله‌ای روی زمین است که به طور مستقیم، تقریبا 6000 متر از قله تا دره ارتفاع کم می‌کند. علاوه بر بلندترین قله رشته راکاپوشی، راکاپوشی شرقی (7010 متر) نیز وجود دارد. این قله از نظر زمین‌شناسان نیز ارزش قابل توجهی دارد زیرا نوک توده زمین اوراسیا است، در حالی که نانگاپاربات نوک توده زمین هند را نشان می‌دهد.

    در زبان محلی بوروشاسکی، راکاپوشی به معنای "دیواره درخشان" است (نباید با گاشربروم اشتباه گرفته شود که به معنای "دیواره درخشان" در زبان محلی بالتی نیز هست). به دلیل موقعیت برجسته کوه در مرکز دره هونزا، بسیاری از افراد صعود به قله را در نظر گرفته‌اند، اما تعداد نسبتا کمی قله را تلاش کرده‌اند. به همین دلیل، این کوه برای بسیاری از کسانی که از این منطقه بازدید می‌کنند، یک معما باقی می‌ماند.

تاریخچه صعود به قله راکاپوشی

    اولین صعود موفق به قله راکاپوشی در سال ۱۹۵۸ توسط یک تیم کوهنوردی از بریتانیا به رهبری تام پوپس صورت گرفت. این صعود در تاریخ کوهنوردی به عنوان یکی از دستاوردهای بزرگ شناخته می‌شود. پس از آن، تلاش‌های بسیاری برای صعود به این قله انجام شد که بعضی از آنها موفقیت‌آمیز و برخی دیگر با چالش‌های زیادی مواجه شدند. در ادامه نگاهی به تاریخچه این صعودها بیاندازیم.

• 1892مارتین کانوی جبهه جنوبی راکاپوشی را کاوش کرد.
• 1938 ویوان و سیکورد اولین شناسایی و صعود را از طریق یال شمال غربی (حدود 5800 متر) انجام دادند.
• 1947سیکورد با همراهی تیلمان و دو کوهنورد سوئیسی به نام‌های هانس گایر و رابرت کاپلر بازگشت. آنها از طریق یخچال گونتی به ارتفاع 5800 متری در شاخه جنوب غربی صعود کردند.
• 1954 تیمی از دانشگاه کمبریج به رهبری آلفرد تیسیرس، از طریق شاخه جنوب غربی به قله تلاش کرد اما فقط به ارتفاع 6340 متری رسید. تیم تیسیرس شامل سرلشکر میانه هایاود دین، رئیس ستاد کل ارتش پاکستان و جورج باند بود که در تیم اورست 1953 حضور داشتند و بعدا نیز بخشی از تیمی بود که اولین صعود به کانچنجونگا را انجام داد. یک گروه اعزامی اتریش-آلمان به رهبری ماتیاس ربیچ نیز چند ماه قبل در فصل از همان مسیر کوه را تلاش کرد اما به دلیل خطر بهمن در منطقه راکاپوشی در آن زمان، آنها برای صعود در منطقه‌ای حدود 40 کیلومتر به شمال شرقی نقل مکان کردند.
• 1956یک گروه اعزامی بریتانیایی-آمریکایی به رهبری مایک بانک‌ها به ارتفاع 7163 متری در یال جنوب غربی، بالای یخچال گونتی رسید.
• 1958 اولین صعود موفق ثبت شده: مایک بانک‌ها و تام پتی، اعضای یک گروه اعزامی بریتانیایی، از طریق مسیر شاخه/یال جنوب غربی. آنها هر دو در طول صعود به قله در 25 ژوئن دچار سرمازدگی جزئی شدند. کوهنورد دیگری در هنگام فرود لیز خورد و سقوط کرد و در طول شب جان باخت.
• 1964 یک گروه اعزامی ایرلندی به رهبری پدی او لری با جاس لیانم به عنوان معاون، یال شمال غربی طولانی و دشوار را تلاش کرد.
• 1971 کارل هرلیخ کوفر یک تلاش در شاخه شمالی زیبا اما دشوار (یا یال شمالی) رهبری کرد.
• 1973 هرلیخ کوفر به شاخه شمالی بازگشت اما به دلیل زمان و مشکلات آب و هوا دوباره ناموفق بود.
• 1979 یک گروه اعزامی لهستان-پاکستان از طریق یخچال بیرو به یال شمال غربی صعود کرد.
• 1979 یک گروه اعزامی ژاپنی از دانشگاه واسدا به رهبری ایهو اوتانی، موفق به صعود به شاخه شمالی شد. گروه قله: اوتانی و ماتسوشی یاماشیتا. این صعود به سبک گروه اعزامی، در مدت شش هفته، با 5000 متر طناب ثابت انجام شد.
• 1984 یک تیم کانادایی به صعود نیمه آلپای شاخه شمالی دست یافت و از طناب ثابت بسیار کمتری نسبت به تیم ژاپنی استفاده کرد. گروه قله: باری بلانچارد، دیوید چیزماند، کوین دویل.
• 1985-1987 تلاش‌های ناموفق مختلف در یال شرقی طولانی.
• 1986 یک تیم هلندی یک تغییر مسیر یال شمال غربی را صعود کرد.
• 1995 یک صعود از طریق یال شمال غربی.
• 1997  یک صعود از طریق شاخه/یال جنوب غربی (احتمالا مسیر اصلی) توسط ایرانیان.
• 2000 یک تلاش از سمت شرق دره بگروت یخچال هینرچا
• 2002 یک تلاش کانادایی دوره 2 هفته‌ای از سمت جلوی کمپ اصلی یخچال هینرچا دره بگروته سمت شرق
• 2004یک تلاش از سمت شرق دره بگروت یخچال هینرچا
• 2021 صعود موفق توسط واجیدالله ناگاری و دو کوهنورد چکی، جیکوب ویسک و پیتر ماچک

مسیرهای صعود به قله راکاپوشی

    با توجه به بزرگی کوه و یال‌های زیادی که دارد، کمی تعجب آور است که فقط سه مسیر کامل به قله وجود دارد و صعود شده است. در ادامه به بررسی بخش‌های مختلف و مسیرهای این کوهستان می‌پردازیم.

یال جنوب غربی راکاپوشی

    این مسیر ساده‌ترین مسیر صعود به قله راکاپوشی تلقی می‌شود و در نتیجه محبوب‌ترین مسیر نیز است. از بین یخچال کونتی، مسیر از طریق سر راهب (Monk’s Head) (6340 متر) صعود می‌کند که در آنجا یال فرعی جنوب غربی به یال جنوب غربی اصلی متصل می‌شود. پرشیب‌ترین بخش مسیر یک شیب یخی 600 متری 50-60 درجه است که به سر راهب منتهی می‌شود.

    مسیر طولانی است، اما به شدت فنی نیست. با این حال، برخی ژاندارم‌های مشکل (برج‌های سنگی) وجود دارد، اما مسیر به طور کلی ساده است. این مسیر برای اولین بار در سال 1947 توسط بیل تیلمن و گروهش تلاش شد، اما آنها فقط توانستند به نقطه ای در حدود 6200 متری برسند. در سال 1954، یک تیم دانشگاه کمبریج این رکورد را با رسیدن به سر راهب بهبود بخشید، اما نتوانستند فراتر از این نقطه پیشروی کنند. تلاش سوم در سال 1956 توسط یک گروه اعزامی بریتانیایی-آمریکایی نیز نتوانست به قله برسد.

    پس از رسیدن به ارتفاع 7163 متری بالای یخچال کونتی، هوای بد و عوامل دیگر، صعود آنها را به پایان رساند.این مسیر سرانجام در سال 1958 توسط بانک‌ها و پتی همانطور که قبلا توضیح داده شد، صعود شد. صعودهای بعدی در سال 1983 و در سال 1997 توسط یک تیم ایرانی انجام شد.

یال شمال غربی قله راکاپوشی

    این مسیر در ادامه توسط گروه بیل تیلمن و تیم دانشگاه کمبریج تلاش شد که هر دو منجر به شکست در رسیدن به قله شد. این مسیر برای اولین بار 21 سال پس از بانک‌ها و پتی در سال 1979 توسط یک گروه اعزامی لهستانی-پاکستانی صعود شد. گروه اعزامی لهستانی-پاکستانی حدود 3000 متر طناب از ارتفاع 4900 متری به بالا نصب کرد. ریشارد کووالوسکی، ستوان M شیر خان و تادئوش پیوتروفسکی در ابتدا با آندریج بیلون، یاک جرونچفسکی و جری تیلاک به قله رفتند و روز بعد به قله رسیدند.

    سه روز بعد، با پشتیبانی هیچ کس بالای کمپ دوم در ارتفاع 6200 متری، آنا چروینسکا و کریستینا پالمووسکا، راه خود را به قله از طریق باد و برف در حال رانش بدون طناب برای صعود سریع‌تر جنگیدند. این در آن زمان دومین صعود "فقط بانوان" پس از هالینا کروگر و آنا اوکوپینسکا بود که به قله گاشربروم دوم در سال 1975 صعود کردند. این مسیر در سال 1987 توسط یک تیم هلندی متشکل از دریس نیجسن (رهبر)، تام ون دن بوگارد، رودولف دو کونینگ و ماتیه ون ریجسویک تکرار شد.

    آنها در ابتدا یک مسیر کوتاه‌تر در سمت راست تلاش سال 1964 برای رسیدن به یال در ارتفاع 6000 متری صعود کردند که در آنجا به مسیر لهستانی سال 1979 پیوستند. هوای خوب حاکم بر کوهستان در نیمه اول مسیر پس از برپایی کمپ سوم در ارتفاع 6350 متری بدتر شد. کمپ اول در ارتفاع 4800 متری توسط بهمن یخی تخریب شد و کمپ دوم زیر برف عمیق ناپدید شد. نیجسن در این زمان نیز دچار ادم مغزی شده بود. یازده روز پس از برپایی اولین کمپ، دوباره به آن رسید. ون ریجسویک کوله پشتی و تجهیزات خود را گم کرد و نیجسن دچار حالت تهوع مداوم شد و کار ون دو بوگارد و دو کونینگ برای ادامه مسیر به قله از همان مسیر لهستانی‌ها ادامه مسیر داد. یک تیم کلمبیایی در سال 1995 این مسیر را صعود کرد. تا به امروز فقط سه صعود موفق انجام شده است.

یال شمالی (یا شاخه شمالی) قله راکاپوشی

    یال شمالی (ژاپنی) بین یخچال‌های غولمت (Ghulmet) و پیسان (Pisan) در حدود 6000 متری بالا می‌رود. یک آبراهه اولیه به یال در ارتفاع 5500 متری بالای یخچال پیسان صعود می‌کند و از یک بخش اولیه قرنیزها و پله‌های سنگی اجتناب می‌کند. یال طولانی است اما از نظر خطرات عینی در دو طرف نسبتا ایمن است. کارل هرلیخ کوفر دو گروه اعزامی را برای تلاش در شاخه شمالی رهبری کرد اما هر دو به دلیل مشکلات استراتژیک ناشی از پیچیدگی‌های صعود این مسیر شکست خوردند.

    ایهو اوتانی یک تیم ژاپنی موفق را به قله رهبری کرد و در طول مسیر 5000 متر طناب ثابت نصب کرد. یک باند سنگی 150 متری بین 6400 متر و 7000 متر با استفاده از یک یخچال دور زده شد و پس از صعود یک پله یخی 45 متری زیر 7300 متر، اوتانی و ماتسوشی یاماشیتا در ارتفاع 7600 متری بیواک کردند. بخش پایانی یال شامل یک باند سنگی دشوار با درجه UIAA VI، 5.8، A2 بود که از بالای آن قله به آن تراورس شد. یال شمالی گاهی به عنوان شاخه ژاپنی نیز نامیده می‌شود.

    یک گروه اعزامی کانادایی در سال 1984 متشکل از باری بلانچارد، دیوید چیزماند، کوین دویل، تیم فریزن و گرگ کرون دومین گروهی بودند که از طریق این مسیر به قله رسیدند و این کار را به سبک نیمه آلپی انجام دادند. پس از اینکه تلاش سه هفته‌ای اولیه به دلیل بارش سنگین برف در ارتفاع بالا در مسیر از 250 متری قله شکست خورد. تلاش دوم متشکل از باری بلانچارد، دیو چیزمن و کوین دویل مسیر را در 7 روز صعود کردند. هر سه توسط رعد و برق حداقل دو بار بیهوش شدند و نیاز به احیا توسط دو نفر دیگر داشتند. کانادایی‌ها این مسیر را "یال کاسین کاراکروم" نامیدند. تا به امروز این چشمگیرترین صعود به کوه است.

یال شرقی قله راکاپوشی

    یال شرقی به قله راکاپوشی شرقی (7010 متر) منتهی می‌شود که از آنجا باید یال قله به سمت غرب تراورس شود تا به قله اصلی برسد. این مسیر در دهه 80 سه بار تلاش شد اما بدون موفقیت بود و مسیر به قله اصلی راکاپوشی از طریق این مسیر همچنان بدون صعود باقی مانده است.

یال شمال غربی قله راکاپوشی

    یال شمال غربی طولانی‌ترین یال در جهان است که در طول 7 کیلومتر بین یخچال‌های ماسوت و گلمیت تقریباً 4000 متر ارتفاع دارد. این مسیر امروزه بدون صعود باقی مانده است و یکی از اهداف بزرگ بدون صعود کاراکروم است. 3000 متر اول شامل صعود ترکیبی با نیاز به صعود کمکی در برخی نقاط است. پس از آن یک بخش مسطح‌تر قرار دارد اما بین آن و قله دشوارترین قسمت قرار دارد: یک دیواره سنگی عمودی و صاف به ارتفاع 700 متر.

    اولین تلاش برای این مسیر در آگوست 2001 توسط یک تیم فرانسوی متشکل از مانو پلیسیه، مانو گای، ایلدی کیس، ایزابل کریر و جاوید علی انجام شد. پس از هم هوایی با قله‌های مجاور و هوای بد مداوم، این تلاش به سبک آلپاین با نزدیک شدن از یخچال گلمیت انجام شد. به دلیل شرایط نامساعد، تیم پیشرفت کمی داشت و هدف به جای آن به شاخه شمالی تغییر یافت. به دنبال هوای بد بیشتر، این مسیر نیز باید رها می‌شد.

    در سال 2005، یک تیم عمدتا ایتالیایی متشکل از آلبرتو پروفو (سرپرست)، رنزو کرونا، ایوو فری، میشله رومیو، مارکو اسکارسو و آمریکایی کارلوس بوهر دومین تلاش را انجام دادند. تیم سعی کرد از یخچال ماسوت نزدیک شود اما متوجه شد که عقب‌نشینی یخچالی بسیار بزرگی در چهار سال گذشته پیدا کردن یک لیبه عملی از میان هزارتوی یخچال‌ها به پای یال را غیرممکن کرده است. آنها در نهایت تلاش خود را رها کردند.

مسیرهای دیگر قله راکاپوشی

    مسیرهای دیگر دیواره‌های شرقی (بگروت)، جنوبی و شمالی (غرب شاخه شمالی) همگی بدون تلاش هستند، به استثنای دیواره شرقی در سال 2000. همه آنها خطرات قابل توجهی با سراک‌های خطرناک و خطر بالای بهمن دارند.

نکات مهم پیرامون صعود به قله راکاپوشی

• آمادگی جسمانی: به دلیل ارتفاع بسیار بالا و شرایط جوی سخت، داشتن آمادگی جسمانی عالی و تمرینات مناسب قبل از صعود ضروری است.
• تجهیزات مناسب: استفاده از تجهیزات تخصصی مانند تجهیزات یخ‌نوردی و کلاه‌های ضد سرما برای مقابله با شرایط سخت جوی اهمیت دارد.
• راهنمای محلی: استفاده از راهنمایان محلی با تجربه و آشنا به مسیرها می‌تواند به افزایش ایمنی و موفقیت در صعود کمک کند.
• شرایط جوی: بررسی پیش‌بینی‌های جوی و برنامه‌ریزی برای صعود در زمان‌های مناسب می‌تواند از بروز مشکلات در حین صعود جلوگیری کند.

نحوه صعود و دستیابی به قله

    صعود به راکاپوشی معمولا به دو مرحله تقسیم می‌شود: صعود به کمپ اصلی (Base Camp) و سپس ادامه صعود به قله. در مرحله اول، کوهنوردان باید از طریق مسیرهای مختلف به پایگاه اصلی برسند که به طور معمول نیاز به چند روز زمان و اقامت در ارتفاعات مختلف دارد. در مرحله دوم، صعود به قله شامل مراحل تکنیکی و استفاده از تجهیزات خاص است که نیاز به دقت و تجربه بالا دارد.

صعود ایرانیان به قله راکاپوشی

    کوهنوردان ایرانی نیز در تلاش برای صعود به قله راکاپوشی مشارکت داشته‌اند. یکی از تیم‌های ایرانی موفق به صعود به این قله در سال‌های اخیر شد و این موفقیت به عنوان دستاوردی مهم در تاریخ کوهنوردی ایران ثبت گردید. صعود ایرانیان به این قله نشان دهنده رشد و توسعه توانمندی‌های کوهنوردی در کشور و همچنین مشارکت فعال ایران در جامعه جهانی کوهنوردی است.

    این تیم متشکل از رضا زارعی، محمد اوراز ،جلال چشمه قصابانی، رامین شجاعی و فرشاد خلیلی و حسین خوش چشم بود. این تلاش در سال 1376 به وقوع پیوست و به یکی از بزرگترین دستاوردهای تاریخ کوهنوردی ایران تبدیل شد.

کلام آخر

    راکاپوشی قله‌ای است عظیم در کاراکروم پاکستان که صعود به آن همواره به عنوان افتخاری بزرگ برای کوهنوردان به شمار می‌رود. همچنین این قله جایگاهی خاص در بین ایرانیان نیز دارد. این مقاله از دکوول به بررسی کامل قله راکاپوشی پرداخته شد و امید است که مورد توجه شما قرار گرفته باشد. اینجا دکوول است رسانه ادونچر و کوهنوردی ایران.