دشت هویج، معروف به گُرچال، در ارتفاع ۲۵۰۰ متری از سطح دریا و در بالادست روستای افجه، استان تهران، قرار دارد. گفته میشود که در گذشته در این دشت هویج کشت میشده، اما امروزه اثری از آن نیست. بااینحال، کشاورزی در منطقه ادامه دارد و باغهای گیلاس نیز در آن دیده میشود. در شمال دشت، گردنه افجه-بشم واقع شده که از طریق یک مسیر مالرو، این منطقه را به دشت لار و ارتفاعات البرز مرکزی متصل میکند. این مسیر که در برخی بخشها سنگفرش شده، در دوره قاجار بهعنوان گذرگاه شاهان برای سفر به ییلاقهای اطراف مورد استفاده قرار میگرفت و با نام "راه شاه عباسی" نیز شناخته میشود. اینجا دکوول است رسانه ادونچر و کوهنوردی ایران و قصد داریم در این مقاله به جنبههای تاریخی، طبیعی و فرهنگ و کوهنوردی دشت هویج بپردازیم پس با ما همراه باشید.
دشت هویج یا "دشت گرچال" و یا "اگر چال" نام گسترهای کوچک و زیبا بالادست روستای سرسبز افجه در نزدیکی لواسان است با یک تا یک و نیم ساعت پیاده روی از روستای افجه به سمت شمال در امتداد رودخانه و در مسیر مال رو میتوان به این دشت زیبا و مرتفع رسید. این دشت سرزمین آتش ایزدی بوده است. همان دشتی در البرز کوه که فرانک گریزان از ستم ضحاک ماردوش و سوگوار همسر جوانش آبتین فریدون خردسال را در آنجا به دشتبان سپرد به گمان نویسنده پدیده ابرهای یونیزه و خرد آذرخش که در این منطقه به فراوانی رخ میدهد بر این اسطوره اثربخش بوده است.
به دشتی که گرچال باشد به نام
بیامد ز پی مردم نیک نام
کمر بسته کوههای سترگ
به آبشخورش مرغ و میش است و گرگ
از این دشت از نزدیک به پنجاه سال پیش با نام دشت هویج یاد شده است برخی به نادرستی میگویند که دلیل نام گذاری این مکان به دشت هویج این بوده که در گذشته در این دشت هویج کشت میشده است. هر چند که امروزه هیچ اثری از کشت هویج در آن یافت نمیشود. اما نام باستانی گرچال در گویش ایرانیان دارای معنی "زیبایی" است.
"گر" و یا "اگر" در زبان پارسی به معنی آتش است و همان است که به آذر یعنی آتش ایزدی تبدیل شده است. هنوز هم واژه "گر گرفتن" به معنی شعله ور شدن آتش در زبان فارسی به کار می رود. "اگر نوروزی" (آتش نوروزی)، آتشی که به هنگام جشن نوروز افروخته میشود، در میان قوم ایرانی کرد جایگاه ویژه و خاص خود را دارد. با توجه به اهمیت آتش در ایران باستان و نقش آن در تاریخ تمدن میتوان گزینش این نام پر معنی را بر این کوهستان سرد و برف انبار ایران زمین به خوبی انگاشت.
همچنین "گر" در پارسی میانه به معنی کوه است و با گریوه و گریبان از یک ریشه است. از این ریشه گلپایگان (گرپادگان)، گر در نزدیکی ولیجیای نراق، گریزه (در جاده سنندج کرمانشاه نزدیک به گردنه درکه) و گریاشان (چشمه ای در نزدیکی سنندج و اینک در مکان بیمارستان توحید در کردستان) را داریم. خالی از لطف نیست که هم اکنون نوعی دست بافت زیبا در منطقه آلاشت سوادکوه به نام کرچال نامیده میشود.
"چال" هم پسوند مکان به معنی جایگاه است و در بسیاری از مناطق کوهستانی ایرانی با این واژه برخورد می کنیم از جمله کلک چال، کرک چال، پیاز چال، پلنگ چال، نرگس چال، توچال و بسیاری دیگر. همچنین به شکل پیشوند در چال نخجیر به معنای شکارگاه که در بردارنده غاری بسیار زیبا و دیدنی در میان راه دلیجان به نراق است.
همچنین "گرچال" به معنی جایگاه آتش ایزدی است. قرار گرفتن این دشت در میان کوههای سر به فلک کشیده برج ریزان (۳۶۵۰ متر)، پرسون (۳۱۰۰ متر)، آتشکوه (۳۸۵۰ متر)، مهرچال (۳۹۲۰ متر) و پیرزن کلوم (۳۸۴۰ متر) هم به آن نقشی همانند یک آتشدان داده است. آتشدانی که به مردم امکان زندگی و مبارزه با دیو سرما را داد. هنوز هم مراسمی مانند نورگون، پیروزی بر ضحاک ماردوش و به بند کشیدن او در دماوند و نوروز بل در کوهستان البرز کوه گرامیداشت آتش است در گرمای نبرد با سختی های زندگی، نام کوه "پرسون" برگرفته از ابرهای پر مانند سیروسی است که به فراوانی از فراز آن گذر میکنند.
آسمانی ز ابر پر مانند
رونمایی از پرنیان و پرند
چون شده بر فراز آن این سان
نام آن هم نهاده شد پرسان
راه سنگ فرش پرسون که در میان مردم محلی به نام جاده ناصر الدین شاهی و همچنین راه شاه عباسی معروف است و لواسان را به دشت پر از گل و ریحان لار پیوند می دهد، با روش مهندسی ساخت فن سالاران از دوران هخامنشی ردپای تمدنی کهن در این منطقه است. روستای کهن نیکنام نیز در شمال این گستره قرار دارد؛ همچنین دشت سوئشون (سووشون - سیاوشان) به معنی دشت سیاووش لبالب از انبوه درختان گیلاس و روستای کند با پیشینه تاریخی سه هزار ساله و آثار باستانی فراوان به ویژه از فرهنگ مهر و میتراییسم نیز در همان نزدیکی قرار دارند.
فرا کند آمد فریدون گرد
سروش آن زمان تاج شاهی سپرد
مهرچال که به دلیل ارتفاع بلندترش نخستین کوه منطقه است که ستیغ آن پذیرای پرتو جانبخش خورشید است. آتشکوه نام خود را از آتشکدهای دارد که در روزگاران کهن بر فراز آن فروزان بوده و پرتو نیکی را به گرداگرد پیرامون خود پراکنده می ساخت و از همه جالبتر کوه پیرزن کلوم با دامنی سرسبز ننه سرمایی که چشم به راه عمو نوروز آشوبگر روزهای پر از غوغای پیش از نوروزگان است. از فراز این کوهها و همچنین در بخشی از مسیر که بین قله فرعی و قله اصلی پرسون واقع شده و شکلی همانند زین اسب دارد.
یکی از زیباترین و باشکوهترین نماهای قله سر بر آسمان ساییده دماوند، این "دیو سپید پای دربند" دیده میشود و نکته مهم این که این منطقه از جمله مناطقی است که پدیده خُرد آذرخش و ابرهای یونیزه در آ ن رخ میدهند و دره نوردان و کوه پیمایان باید نسبت به این موضوع بسیار هوشیار باشند.
این جاذبههای گردشگری، در کنار دشت هویج، مجموعهای بینظیر از طبیعت، تاریخ، و ماجراجویی را برای بازدیدکنندگان فراهم میآورند.
بهترین زمان برای بازدید از دشت هویج فصل بهار و تابستان است، یعنی از اواسط اردیبهشت تا اوایل مهر. در این بازه، طبیعت دشت در زیباترین حالت خود قرار دارد، هوا معتدل و خنک است و پوشش گیاهی سرسبز و پرطراوت منطقه، جلوهای کمنظیر به آن میبخشد. در پاییز، طبیعت دشت رنگارنگ و دیدنی میشود، اما با کاهش دما، شبهای سردی را تجربه خواهید کرد. زمستان به دلیل بارش برف سنگین و سرمای شدید، گزینه مناسبی برای بازدید نیست، مگر برای کوهنوردان حرفهای و علاقهمندان به طبیعت برفی.
دشت هویج و مناطق اطراف آن، ترکیبی شگفتانگیز از طبیعت، تاریخ و اسطوره را در دل کوههای البرز جای دادهاند. از مسیرهای باستانی و داستانهای کهن تا قلههای بلند و دشتهای سرسبز، این منطقه برای طبیعتگردان، کوهنوردان و علاقهمندان به تاریخ، مقصدی ایدهآل محسوب میشود. اگر به دنبال آرامش، ماجراجویی یا لمس بخشی از تاریخ ایران هستید، دشت هویج و جاذبههای پیرامون آن انتخابی بینظیر خواهند بود. اینجا دکوول است و خوشحالیم که با ما همراه بودید. دکوول رسانه ادونچر و کوهنوردی ایران.
علاقه شخصی من به کوهنوردی و صعودهای بلند هیمالیایی منجر شد که به شکل حرفهای این ورزش رو دنبال کنم و به سمت مربی شدن و راهنمای کوهستان شدن برم.