قله آکونکاگوا

معرفی قله آکونکاگوا

    با ارتفاع 6960 متر، آکونکاگوا بلندترین قله قاره آمریکا است. دیواره جنوبی آن را می‌توان یکی از نمادهای نیمکره جنوبی کره زمین به شمار می‌رود. هر چند به این قله توصیف قله ترکینگ اطلاق یافته است اما می‌توان گفت که با این تفسیر این قله دست کم گرفته شده هاست. بنابراین اگر مراقب نباشید بیماری‌های ارتفاع و انواع آسیب‌های دیگر در کمین شما خواهند بود. بیماری‌های ارتفاع مانند AMS، HAPE و HACE از جمله این بیماری‌ها به شمار می‌روند.

    همچنین با توجه به شرایط هوایی موجود در نزدیک قله آسیب‌های مربوط به سرما نیز بسیار معمول هستند. در هر سال تعدادی فوتی نیز در این کوه گزارش می‌شوند. بنابراین نباید این قله و هیچ قله دیگری را دست کم بگیرید و تلاش خود را برای صعود آنها به کار بگیرید. در این مقاله سعی می‌کنیم نکاتی که برای صعود ایمن به آکونکاگوا لازم است را برای شما بنویسیم.

توجه مهم برای صعود به قله آکونکاگوا

    مجوز ورود به پارک ملی آگونگاگوا در مندوزا (Mendoza) صادر می‌شود. این فرآیند معمولا چند ساعت زمان نیاز دارد و از سال حدود 2018 به بعد نیز فقط باید به شکل نقد پرداخت شود. تمام کوهنوردان غیر آرژانتینی برای صعود به این قله باید نسبت به دریافت مجوز اقدام کنند. پول نقد شامل دلار یا یورو همراه داشته باشید. همچنین توجه داشته باشید که دستگاه‌های عابر بانک دارای محدودیت برداشت هستند. هزینه صدور مجوز و معمولا بسیاری از فرآیندهایی که در داخل شهر قصد انجام آن را دارید نیز با استفاده از پول نقد انجام می‌گیرد.

پروفایل صعود از مسیر دره هورکون

دسترسی

    شروع مسیر عادی در ایستگاه هورکون قرار گرفته است (32° 48′ 40″ S 69° 56′ 32″). هورکون در 190 کیلومتری غرب مندوزا در روی اتوبان شماره 7 قرار گرفته است. اما شروع مسیر 360 یا تراورس لهستان در ایستگاه پونتاس دِ واکاس قرار گرفته است که با مندوزا 170 کیلومتر فاصله دارد. این جابجایی را می‌توان با اتوبوس یا با ماشین اجاره‌ای انجام داد و در حدود 3 تا 4 ساعت زمان نیاز دارد. بسیاری از کوهنوردان شب اول را در هتلی در لوس پنیتنتس (Los Penitentes) با ارتفاع تقریبی 2600 متر (8,530ft) می‌گذرانند. این شب مانی را می‌توان اولین مرحله هم هوایی نیز دانست.

توضیحات مسیر

    بعد از اتمام فرآیند کنترل مجوز صعود در ایستگاه هورکون برای رسیدن به کمپ کونفلونسیا نیاز به 3 تا 4 ساعت پیاده‌روی خواهید داشت. این مسیر بسیار ساده و کاملا مشخص می‌باشد. همچنین باید با استفاده از یک پل از روی یک رودخانه بگذرید پس توصیه می‌شود کمش اپروچ یا پیاده‌روی معمولی داشته باشید که هم سبک بوده و هم راحتی کامل را برای شما ایجاد می‌کند. تنها حدود 440 متر ارتفاع نسبت به نقطه شروع می‌گیرید بنابراین وقتی رسیدید انرژی کافی خواهید داشت و می‌توانید استراحت کافی داشته باشید. این روش برای شروع کوهنوردی بسیار مناسب است.

    از کونفلونسیا مسیر به دو قسمت تقسیم می‌شود که هر دوی آنها ارزش وقت گذاشتن و بررسی و بازدید را دارد. بسیاری از افراد در سر دو راهی از رفتن به سمت رراست امتناع می‌کنند و به طور مستقیم به کمپ اصلی پلازا دِ مولاس می‌روند که به نوعی شروع مسیر معمول صعود به آکونکاگوا می‌باشد. رفتن به سمت راست در سر آن دو راهی تمام المان‌هایی که یک روز عالی برای هم هوایی شما داشته باشد را شامل می‌شود. نه تنها به پلازا فرانسیا خواهید رسید که برای رفتن به ارتفاع به شکل مستقیم نقطه خوبی است بلکه در میرادور به ارتفاع 4000 متر (13,123ft) کلبه‌هایی وجود دارد که شما می‌توانید برای حصول هم هوایی خوب چند ساعتی را در آنجا بگذرانید.

    روز بعد را می‌توان به این شکل توصیف کرد: "دومین روز سخت در کوهستان". هرچند این عبارت تا حدودی اغراق به شمار می‌رود اما می‌تواند به کوهنوردان ایده خوبی را در مورد آنچه که باید انتظارش را بکشند بدهد. چیزی در حدود 20 کیلومتر پیمایش وجود دارد که شامل 960 متر افزایش ارتفاع نیز خواهد بود. این پیمایش که از کمپ اصلی در پلازا دِ مولاس شروع می‌شود چیزی در حدود 6 تا 10 ساعت زمان نیاز دارد. بخش‌های زیادی از مسیر کاملا مشخص است اما بخش‌هایی هم وجود دارد که به دلیل عبور از لای چند رودخانه کوچک مبهم و نامشخص است. در این بخش از مسیر تخته سنگ‌های بزرگی وجود دارند که هرچند تنها بخش‌هایی هستند که در مسیر ایجاد سایه کرده‌اند اما معمولا به عنوان دستشویی مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

    نهایتا، به بخش پایانی چالش خواهید رسید. در این بخش سنگی و مورن‌هایی که بالا و پایین بسیار دارند. هنوز باید 200 متر صعود ارتفاعی انجام داد که می‌تواند برای بسیاری از افراد خسته کننده باشد.

    در فصل‌های شلوغ کمپ اصلی بسیار شبیه به یک شهر بسیار پر جمعیت و شلوغ است. شرکت‌های مختلف خدماتی مختلفی را برای شما ارائه می‌دهند که از این میان می‌توان به اقامت، دوش، دسترسی به اینترنت، تلفن ماهواره‌ای، خدمات باربری و همچنین راهنما  از جمله خدماتی هستند که با پرداخت هزینه می‌توانید از آنها بهره گیرید. علاوه بر این، تیم‌های امدادی و پزشکی نیز در این نقطه حاضر هستند.

    بعد از مستقر شدن در کمپ اصلی باید برنامه خود مبنی بر هم هوایی مناسب را دریافت کنید. بدون داشتن برنامه مناسب امکان درگیری با بیماری ارتفاع بسیار زیاد است و به راحتی ممکن است در ارتفاعات بالاتر درگیری بیماری‌های مختلف فیزیکی شوید. در کتاب مائوریسیو فرناندز با عنوان آکونکاگوا نقل قولی از یکی از اولین صعود کنندگان به قله آکونکاگوا آمده است:

    "به نظر من، قله آکونکاگوا برای تمام کوهنوردانی که قادر به انجام پیمایش در ارتفاع هستند به راحتی می‌توانند به ارتفاع 6500 متری آکونکاگوا دست یابند اما 500 متر آخر واقع نیازمند توان و انرژی بالایی است که شخص بتواند به مسیر غلبه کند تا به قله دست یابد."

    معمولا قبل از رسیدن به کمپ اصلی افراد یک روز را به استراحت اختصاص می‌دهند. برای بسیاری، روز بعد از رسیدن به کمپ اصلی نیز با حمل بار به کمپ‌های 1 و 2 ادامه می‌یابد. این مرحله می‌تواند بسیار سخت و طاقت فرسا باشد. به جای آن بسیاری سعی می‌کنند به قله بونته (Bonete Peak) با ارتفاع 5050 متر (16,568ft) صعود کنند که می‌تواند جایگزین ساده‌تری باشد. صعود به قله تنها در چهار ساعت می‌تواند انجام شود و نیاز به حمل لباس گرم می‌باشد. بعد از صعود قله و یک روز استراحت بیشتر کار صعود به ارتفاعات بالاتر را می‌توان شروع کرد.

    داشتن عملکرد قابل قبول در ارتفاعات بالاتر از 6500 متر به شدت وابسته داشتن یک برنامه هم هوایی خوب است. روش‌های بسیار مختلفی برای انجام هم هوایی وجود دارد و هر شخص برنامه خاصی را دنبال می‌کند. هرچند می‌توان به توصیه‌های انجمن پزشکی طبیعت (Wilderness Medical Society - WMS) نیز توجه کرد که گفته است در ارتفاعات بالاتر از 3000 متر افزایش ارتفاع بالاتر از 500 متر توصیه نمی‌شود؛ در واقع این 500 متر برای محل خواب و استراحت در نظر گرفته می‌شود. همچنین توصیه می‌شود بعد از سه تا چهار روز صعود یک روز برای استراحت در نظر گرفته شود.

برنامه صعود به قله آکونکاگوا

• روز اول: رسیدن به پلازا دِ مولاس (کمپ اصلی)
• روز دوم: استراحت در کمپ اصلی
• روز سوم: صعود به قله بونته (5050 متر)
• روز چهارم: انتقال بارها به کمپ 1
• روز پنجم: استراحت در کمپ اصلی
• روز ششم: صعود به کمپ 1
• روز هفتم: صعود به کمپ 2 و بازگشت به کمپ اصلی
• روز هشتم: صعود به کمپ 1
• روز نهم: صعود به کمپ 2
• روز دهم: استراحت در کمپ 2
• روز یازدهم: صعود به کمپ 3
• روز دوازدهم: تلاش برای صعود به قله
• روز سیزدهم: تلاش برای صعود به قله
• روز چهاردهم: تلاش برای صعود به قله
• روز پانزدهم: برگشت به کمپ اصلی
• روز شانزدهم: بازگشت به ایستگاه هوروکون

    البته برنامه‌های جایگزینی نیز وجود دارد که می‌توان از آنها استفاده کرد.

اطلاعات مربوط به کمپ‌ها

    کمپ کانادا (کمپ 1): روی یک دماغه سنگی قرار گرفته است که حدود 700 متر بالاتر از کمپ اصلی است. صعود به این کمپ نمای خوبی از قله به شما می‌دهد و می‌توانید شناخت خوبی نسبت به قله به دست آورید. اولین نشانه‌ای که تقریبا بعد از پیمودن نیمی از مسیر خواهید دید سنگ‌های کون‌وی (Conway Rocks) هستند. از این نقطه که محل محبوبی برای استراحت است دیگر کمپ 1 دیده نمی‌شود اما با ادامه صعود و ادامه مسیر به سمت چپ به مرور کوهنوردان و چادرها را خواهید دید. گوشه‌ای که سنگی است محل توالت را نشان می‌دهد. وقتی برای گرفتن عکس منتظر می‌مانید حواستان باشد!

    بعد از یک شب ماندن در کمپ 1 باید به سمت کمپ 2 یا نیدو دِ کوندورس (Nido de Condores) حرکت کنید. از کمپ 1 خط افق آسمان که بالاتر از سنگ‌ها هستند را دنبال کنید و نشانه نیمه راه که کومپیو دِ پندینته (Compio de Pendiente) نام دارد را مشاهده خواهید کرد که در ارتفاع 5300 متری قرار گرفته است. هرچند در این محل دسترسی به آب کاملا تمیز وجود دارد افراد ترجیح می‌دهد مسافت 1 تا 2 ساعته را ادامه دهند تا به محل کمپ 2 برسند و در این محل چادر نمی‌زنند. هرچند بعضی از کوهنوردان مستقیما بر روی یخچال حرکت می‌کنند تا به محل کمپ برسند استفاده از تکنیک زیگزاک در این مسیر می‌تواند سهولت بیشتری در پیمایش برای شما ایجاد کند.

    اقامت چند ساعته در این محل برای هم هوایی بسیار مناسب است. هرچند. به دلیل اینکه هنوز کمپ اصلی در فاصله دو ساعته است ماندن بیشتر ارزشش را ندارد و ممکن است زمان از دست دهید.

    بعضی از کوهنوردان استفاده از کفش‌های سبک را تا کمپ 2 و حتی بالاتر از آن ترجیح می‌دهند. انتخاب تجهیزات و کفش کاملا شخصی است. هرچند، اگر کفش‌های دو پوش خود را نپوشیده‌اید، رفتن به کمپ‌های 1 و 2 می‌تواند محل مناسبی برای استفاده از این کفش‌ها باشد. علاوه بر این، پایین آمدن در مسیرها نیز با کفش‌های کوهنوردی راحت‌تر خواهد بود زیرا آنها حفاظت بهتری از مچ پای شما می‌کنند و از ورود سنگ و مواد خارجی که امکان ایجاد تاول در پا دارند نیز جلوگیری می‌کند.

    نیدو دِ کوندورس (کمپ 2) بر روی یک پلاتو و دشت خالی و بسیار بادگیر قرار گرفته است. در طی فصل صعود گروه‌های بزرگ تجاری در این کمپ حضوری دائم دارند. اغلب در این کمپ می‌توانید تعداد زیادی چادر مشاهده کنید. همچنین مسئولین پارک ملی آکونکاگوا نیز در این بخش جانپناه و چادرهای کوچکی دارند. همچنین این کمپ آخرین جایی است که هلیکوپتر امکان فرود در آن را دارد. در طی فصل‌های شلوغ ممکن است این کمپ در طی یک روز چند عملیات امداد و نجات را به خودببیند.

    همچنین کمپ 2 را به عنوان آخرین جایی می‌توان دانست که آب در آن جاری است. در حالت کلی آبی که در پلازا دِ مولاس و همچنین کمپ کانادا و نیدو دِ کوندورس جاری است را می‌توان خورد و آبی تمیز به شمار می‌رود. هرچند بسیار ترجیح می‌دهند آب را بجوشانند یا از قرص‌های تسویه استفاده کنند. از آنجایی که تقاضا برای صعود قله آکونکاگوا در حال افزایش است این گزینه می‌تواند ترجیح بسیاری از کوهنوردان شود.

    بسیاری از کوهنوردان قبل از اینکه تصمیم به صعود بگیرند 2 یا 3 شب را برای استراحت در کمپ 2 می‌گذرانند تا هم هوایی خیلی خوبی را در کمپ‌های بالا داشته باشند و با این شرایط رسیدن به کمپ برلین که بیشتر از 3 تا 4 ساعت نیست خیلی عادی و ساده خواهد بود. همچنین سنگ‌هایی که در اطراف این مسیر است نیز نمای بی نظیری را به این کوه داده است. هرچند بخش‌هایی از مسیر دارای سنگ و برف نیز می‌باشد که می‌توان کار را کمی پیچیده کند. بنابراین در بخش‌هایی از مسیر کرامپون و تبر مورد نیاز است.

    کمپ پناهگاه برلین (کمپ 3) متشکل از سه کلبه چوبی مثلثی است و زمین مسطح کافی برای حدود 30 چادر نیز وجود دارد. هرچند از این کمپ نمی‌توان قله را دید اما منظره دره‌ای که در پایین دست قرار گرفته است بسیار بی نظیر است. با وجود اینکه موقعیت این پناهگاه بسیار فوق‌العاده است اما وجود انسان و وجود زباله‌های زیاد و همچنین پسماندهای انسانی بسیار بد جلوه می‌کند. آب در این کمپ از تکه‌های یخی که در اطراف کمپ است به دست می‌آید بنابراین به شکل بالقوه آلوده بودن این منابع آبی نگرانی بسیار عمده‌ای است. متاسفانه زمانی که شرایط آب و هوایی مناسب نباشد بسیاری از گروه‌ها مجبور هستند که چند روز را در این کمپ سپری کنند. در بسیاری از موارد بهتر است تا این شرایط هوایی را در کمپ 2 گذراند و بعد از بهبود شرایط مجدد به کمپ بالا بازگشت.

    روز قله را می‌توان به سه قسمت تقسیم کرد. اول، مسیر بسیار پر شیب ایندپندنزیا (Independenzia)، بخش تراورس که با نام گران آکارئو (Gran Acarreo) شناخته می‌شود و بخش سوم صعود نهایی به قله است که به نام کانالتا (Canaleta) معرف است.

    تا رسیدن به ایندپندنزیا مسیر برای بسیاری از کوهنوردان ساده است. هرچند بالاتر از این مرحله، پیشرفت به کندی رخ می‌دهد. گام برداری بسیار کند می‌شود. بخش تراورس بسیار بیشتر از چیزی که اول به نظر می‌رسید طول می‌کشد. به نظر می‌رسد که مسافت‌ها کند شده‌اند. بعضی اوقات رسیدن به سنگ ال ادو (El Edo) که نماد مشخصی از رسیدن به بخش پر شیب است به یک ساعت می‌انجامد. وجود یک غار نشانی از شروع مسیر کانالتا است. بعضی اوقات استفاده از کرامپون و کلنگ تا این بخش از مسیر نیاز نیست، اما در بیشتر مواقع بعد از پناهگاه باید از آنها استفاده کرد.

    گذر از تراورس بعضا به کندی انجام می‌گیرد و نیازمند صبر زیادی است. شرایط معمولا دارای باد زیاد است و برف کوبی و دمای پایین نیز معمولا در این بخش همراه با مسیر هستند. بنابراین برای بسیاری از کوهنوردان این سرعت کم و سرما و برودت هوا می‌تواند منجر به هیپوترمی و کاهش دمای مرکزی بدن شود. اگر سرعت شما کند باشد با صحبت‌های انگیزشی افرادی که قله را صعود کرده‌اند و در مسیر برگشت هستند مواجه خواهید شد. البته هرچند این مساله می‌تواند انگیزه خوبی برای شما باشد اما با توجه به تنگ بودن مسیر و اینکه دو کوهنورد به سختی بتوانند کنار هم قرار بگیرند سرعت شما کاهش پیدا خواهد  کرد. با ارتفاع 6962 متر قله به عنوان بلندترین نقطه قاره آمریکا در انتظار شماست و البته نمی‌توان آن را محلی برای توقف طولانی به شمار آورد و توصیه می‌شود به سرعت به سمت پایین حرکت خود را آغاز کنید.

    بعد از صعود قله بسیاری از کوهنوردان ترجیح می‌دهند در پناهگاه برلین شب دیگری را نیز اقامت داشته باشند. هرچند بسیاری از گروه‌ها می‌توانند مسیر را تا کمپ اصلی به پایین برگردند. این اتفاق نیازمند تلاش بسیاری است و البته با توجه به اینکه آفتاب دیر غروب می‌کند این امکان را برای فرود ایمن تا کمپ اصلی برای کوهنوردان ایجاد می‌کند. همچنین اگر بتوانید به این شکل بازگردید یک روزه به برنامه شما اضافه می‌شود که می‌توانید برای هم هوایی بهتر صرف کنید.

    فرود از پناهگاه برلین تا پلازا دِ مولاس می‌تواند در حدود 3 تا 6 ساعت زمان نیاز داشته باشد. همچنین توجه داشته باشید که بعد از عبور از تراورس کمپ 1 می‌توان مسیر مستقیم‌تری  را نیز به عنوان مسیر برگشت انتخاب کنند که سرعت بیشتر می‌شود.

سفر به ایستگاه هوروکون اما سفری طولانی است. بعد از سپران چندین روز در کوهستان احتمالا بهترین احساس فیزیکی را نسبت به توانایی خود نخواهد.

انتقال تجهیزات

    در بین ایستگاه هوورکون و پلازا دِ مولاس بیشترین حجم از نقل و انتقالات را چارپایان انجام می‌دهند. این بخش از مسیر فقط در طی چند ساعت توسط آنها طی می‌شود. در ارتفاعات بالاتر نیز باربرها نقش انتقال بار را بر عهده دارند. هر کدام حدود 20 کیلوگرم بار حمل می‌کنند. هزینه مربوط به خدمات متفاوت است. هرچند باید انتظار داشته باشید که در طی این سفر چیزی بالغ بر 200 دلار آمریکا هزینه باربری داشته باشید. در کل اگر بخواهید 20 کیلوگرم بار از ایستگاه هوروکون تا کمپ برلین بالا برود حود 600 دلار آمریکا هزینه خواهد داشت. در نظر داشته باشید که نمی‌توانید با سرعت باربران حرکت کنید پس تلاش نکنید.

مدت زمان

    مجوز صادر شده از جانب پارک ملی برای یک مدت زمان 20 روزه است. بسیاری از کوهنوردان در مدت زمان بسیار کمتری می‌توانند قله را صعود کنند. البته در نظر داشته باشید که نباید این مساله ترسی در دل کوهنوردانی ایجاد کند که کند هستند و یا فرآیند هم هوایی خود را به خوبی انجام نداده‌اند و نباید با عجله سعی به صعود قله داشته باشیند. پس به مساله هم هوایی دقت بسیاری بکنید.

واکسیناسیون

• داشتن گواهی واکسن تب زد فقط برای افرادی که قصد دارند به سمت شما و به سمت مرز پاراگوئه و برزیل سفر کنند الزامی است.
• واکسن مالاریا برای تمام افرادی که به مناطق روستایی در مرزی پاراگوئه و بولیوی سفر می‌کنند به شدت توصیه می‌شود.
• همانند تمام کشورهای آمریکای جنوبی، آرژانتین نیز بسیار تحت تاثیر بیماری هپاتیت A می‌باشد بنابراین گرفتن واکسن این بیماری نیز توصیه می‌شود.
• همچنین به کوهنوردان توصیه می‌شود نسبت به کنترل خود در مقابل واکسیناسیون سرخک / اوریون / سرخجه (MMR)، دیفتری / سیاه سرفه / کزاز (DPT) و فلج اطفال نیز اقدام کنند.

نزدیک‌ترین بیمارستان

    در اطراف مندوزا تعدادی بیمارستان خصوصی و عمومی وجود دارد. در صورتی که مراجعه کردید به توصیه پزشکان پیرامون کوهستان توجه کنید.

امداد و نجات

    در کل سه روش برای خروج از منطقه و انجام امداد و نجات وجود دارد: مصدوم با پا، با چارپا و هلیکوپتر از منطقه خارج شود. در صورتی که تصمیم بر انتقال با هلیکوپتر شود بلافاصله شرایط آب و هوایی چک می‌شود و شرایط مناسب برای پرواز استعلام گرفته می‌شود. در صورت مساعد بودن همه چی هلیکوپتر فقط تا ارتفاع 5560 متری کمپ دوم توان پرواز دارد و آنهم در شرایطی که وزن برای هلیکوپتر بسیار اهمیت پیدا می‌کند و در هر بار فقط خلبان و یک مسافر را می‌توان به سمت پایین دست انتقال دهد.

    از کمپ 2 در طی چند ثانیه هلیکوپتر به کمپ اصلی می‌رسد و سپس در طی حدود 12 دقیقه می‌تواند به ایستگاه هوروکون برسد. اگر شرایط خیلی اضطراری باشد از ایستگاه هوروکون یک دستگاه آمبولانس معمولا هماهنگ می‌شود تا مصدورم را به کلینیک محلی یا بیمارستانی در مندوزا انتقال دهد. لازم به ذکر است پرواز هلیکوپتر برای بردن مصدوم در هزینه مجوز صعودی که برای 20 روز پرداخت می‌شود محاسبه شده است.

    در شرایطی که آسیب خیلی جدی نباشد از چارپا برای انتقال شخص به ایستگاه هوروکون استفاده می‌شود. هرچند از هلیکوپتر کندتر است اما وسیله‌ای ایمن و موثر در انجام عملیات امداد و نجات به شمار می‌رود. در بالای کمپ 2، امداد و نجات از طریق کوهنوردان، باربرها و راهنما انجام می‌گیرد.

    در سال 2010 در سه نقطه از مسیر نرمال تجهیزات امداد قرار داده شدند: در کمپ 2، مسیر ایندپندنزیا و همچنین کانالتا. برای باز کردن این بسته‌ها نیازمند وارد کردن کدی هستید که باید از مسئول کمپ از طریق بی سیم بپرسید. همچنین در کنار این پکیج یک برانکارد هم قرار گرفته است که برای امداد و انتقال مصدوم به ارتفاعات پایین تر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پروفایل صعود از دره واکاس (مسیر 360 یا تراورس لهستان)

توضیح مسیر

    مسیر دره واکاس با نام مسیر تراورس لهستان شناخته می‌شد اما اخیرا مسیر 360 به آن اطلاق می‌شود. دلیل آن هم این است که غالب کوهنوردان بعد از صعود به قله از مسیر ایستگاه هوروکان باز می‌گردند و این سبب می‌شود که تور کاملی از کوهستان و زیبایی‌های آن را ببینند.

    مسیر دره هوروکان و دره واکاس از نظر درجه سختی در یک حد هستند و حتی روز قله در هر دو مسیر از کمپ کولرا (5,970m/19,585 ft) نیز یکسان است. مسیر دره واکاس در مسیر دیگری به سمت قله حرکت می‌کند که دو کمپ کاملا مجزا دارد که هیچکدام هم تاسیسات دائمی ندارند (اینترنت وایفای و همچنین چادر برای شام خوردن وجود ندارد)، همچنین راه‌پیمایی به یک مکان 4000 متری قبل از رسیدن به کمپ اصلی را نیز ندارد.

    این مسیر شلوغی کمتری نسبت به مسیر دره هوروکان دارد، یکی از دلایل این قضیه را هم می‌توان این مساله دانست که مسیر دره هوروکان دو ساعت زودتر از دره واکاس در معرض تابش آفتاب قرار می‌گیرد و هوا گرم می‌شود. در کمپ اصلی پلازا آرژانتین همان خدماتی که در پلازا دِ مولاس ارائه می‌شود مهیا است غیر از اینکه پوشش اینترنت 4G وجود ندارد.

    صدور مجور در این سمت از کوهستان در ایستگاه واکاس رنجر، چیزی حدود 10 کیلومتر بعد از لوس پنیتنتس صادر می‌شود. پیاده روی روز اول نسبتا ساده است و حدود 5 تا 6 ساعت زمان برای رسیدن به پامپا دِ لناس نیاز است. پیاده روی در مسیری غیر مسطح انجام می‌گیرد و سنگ‌های ریزشی فراوانی در مسیر وجود دارد. این بخش از مسیر به دیل ارتفاع پایین نسبتا هوای گرمی دارد و کافی است لباس‌های سبک استفاده کنید. البته سعی کنید در طی این برنامه از پوست خود در برابر آفتاب محافظت خوبی داشته باشید. آفتاب سوختگی خود می‌تواند تهدید مهمی برای سلامتی شما به شمار رود.

    برای افرادی که در گروه‌های دارای راهنما سفر می‌کنند غذای شب اول می‌تواند خاطره به یاد ماندنی باشد. غذای آرژانتینی اصل که به شکل کباب است و از جانب قاطر سواران آماده می‌شود.

    بر خلاف مسیر دره هوروکان که چارپایان به راحتی در طی یک روز می‌توانند مسیر را به سمت بالا و پایین حرکت کنند در مسیر دره واکاس اگر برای حمل بارهای خود چارپا کرایه کردید آنها در طی تمام این سه روز با شما خواهند بود. در صبح‌ها معمولا ساعت 8 تجهیزات به چارپا سواران تحویل داده می‌شود و حرکت شروع می‌شود به هر حال سرعت حرکت آنها بالاتر است.

    دومین روز راهپیمایی نسبت به روز اول مقداری سنگین‌تر است و چیزی در حدود 6 تا 7 ساعت نیاز به زمان دارد. بعد از حدود 15 دقیقه گذشتن از پلی که در بیرون از پامپا دِ لناس قرار گرفته است دره فراخ‌تر می‌شود و صحنه‌های بسیار زیبایی از رود واکاس جاری است را مشاهده کنید. مسیر صعود در طی این دره کاملا مشخص است. حدود 15 دقیقه قبل از رسیدن به کمپ اولین مناظر بسیار زیبایی قله آکونکاگوا و همچنین یخچال لهستانی‌ها را مشاهده خواهید کرد.

    روز سوم دشوارترین بخش مسیر است. روز با عبور از آبی که بسیار سرد است شروع می‌شود (برای افرادی که با هماهنگی با تیم‌های موجود اقدام به صعود کرده‌اند معمولا این گذر با استفاده از چارپایان صورت می‌گیرد) و بعد از آن یک ساعت و نیم پیاده‌روی نسبتا سخت را در پیش رو دارد که حدود 200 متر ارتفاع می‌گیرد، مساله دوم نیز عبور مکرر از رودخانه است.

    دره‌ای که منتهی به اولین شیب برای صعود می‌شود بسیار باریک است و در اطراف آن شکاف‌هایی وجود دارد. از بخش‌های گلی که ممکن است بسیار لغزنده باشند تا بهمن‌های کوچکی که ممکن است در اثر بارش یکی دو روز اخیر رخ دهند مراقبت کنید. باقی بخش‌های صعود را می‌توان صعود تدریجی دانست. قله در تمام روز با نمایی بی نظیر جلوه می‌کند. این بخش از کوهپیمایی چیزی حدود 7 تا 8 ساعت زمان نیاز دارد تا حدود 950 متر ارتفاع زیاد کرد و به کمپ اصلی پلازا آرژانتین (4190 متری) رسید. ارتفاع بالا و کوهپیمایی طولانی سبب می‌شود تا بسیاری از کوهنوردان یک روز استراحت برای خود در نظر بگیرند.

    مسیر منتهی به کمپ‌های بالاتر تا حد زیادی روتین و مشخص است و همانند مسیر قبلی کاملا بستگی به استراتژی صعود و استراتژی هم هوایی شما دارد. کمپ‌های پیش رو عبارتند از: کمپ 1 در ارتفاع 5000 متری، کمپ چوپر در ارتفاع 5470 متری و کمپ کولرا در ارتفاع 5970 متری.

    در بین مسیرهای منتهی به کمپ‌ها شاید بتوان مسیر رسیدن به کمپ 1 را از همه سخت‌تر تلقی کرد. در طول این مسیر دو بخش شیب‌دار (شیب تند) وجود دارد، بخش اول و کوتاه‌تر حدود 45 دقیقه صعود را به دنبال دارد که باید بتوان شیبی حدود 300 متری را صعود کرد. البته چالش کمپ‌های دیگر را می‌توان ارتفاع و سردی هوا دانست. در برنامه خود چند روز استراحت در کمپ اصلی و صعود به کمپ‌های مختلف برای حصول هم هوایی خوب را در برنامه داشته باشید تا برای یک سفر 12 ساعته برای صعود به قله و بازگشت به کمپ بالا آماده شودی. بسیاری از گروه‌ها تقریبا در روز 11 صعود خود برنامه قله را جای داده‌اند.

    همچنین برای کسانی که نیاز به باربر داشته باشند نیاز در کمپ اصلی امکان هماهنگی با آنها وجود دارد. وزن کوله‌ پشتی‌ها باید بین 16 تا 20 کیلوگرم باشد. بنابراین اگر آمادگی کافی برای صعود با کوله پشتی و وزن سنگین را ندارید باربرها به شما کمک می‌کنند تا بارهای خود را به باربرها بسپارید و بتوانید انرژی بیشتری برای تلاش روز قله داشته باشید.

برنامه صعود:

• روز اول: رسیدن به کمپ اصلی پلازا آرژانتین
• روز دوم: استراحت در کمپ اصلی
• روز سوم: انتقال بار به کمپ 1
• روز چهارم: استراحت در کمپ اصلی
• روز پنجم: صعود به کمپ 1
• روز ششم: انتقال بار به کمپ چوپر
• روز هفتم: استراحت در کمپ اصلی
• روز هشتم: صعود به کمپ 1
• روز نهم: صعود به کمپ چوپر
• روز دهم: صعود به کمپ کولرا
• روز یازدهم: تلاش برای صعود قله
• روز دوازدهم: تلاش برای صعود قله
• روز سیزدهم: تلاش برای صعود قله
• روز چهاردهم: برگشت به پلازا دِ مولاس
• روز پانزدهم: برگشت به ایستگاه هوروکون

    در این بخش توصیه‌هایی از WMS که برای صعود در هر دو مسیر می‌تواند مفید باشد را برای شما می‌نویسیم:

1. به آرامی صعود کنید – در فرآیند صعود به اندازه کافی زمان صف کنید. اگر با تند رفتن ضربان قلب شما بالا رود یا نتوانید تنفش کافی داشته باشید امکان ارتفاع زدگی افزایش خواهد یافت. در حین صعود باید بتوانید به راحتی حرف بزنید.
2. سبک حرکت کنید – در اولین برنامه صعود بعد از کمپ اصلی تا جای ممکن وسایل کمی به همراه داشته باشید. فقط باری را حمل کنید که در هم هوایی نیاز خواهید داشت. حمل بار زیاد می‌تواند زمینه‌های بروز بیماری ارتفاع را در شما ایجاد کند.
3. مراقب خودتان باشید و علائم بدنتان را کنترل کنید – اطمینان حاصل کنید که آب و خوراکی کافی همراه دارید. باید بتوانید استراحت‌های منظمی را در نظر بگیرید و همچنین خواب کافی هم داشته باشید. هر اتفاقی که بیافتد مطمئن باشید به اندازه کافی از محیط کوهستان لذت می‌برید.

فصل صعود

    از اواسط نوامبر تا آخر آوریل فصل مناسبی برای صعود به شمار می‌رود. در طی آوریل مسئولان پارک ملی کمپ اصلی در پلازا کونفولنسیا نگه می‌دارند تا اطمینان حاصل کنند که کسی در محیط کوهستان نیست.

ارتباطات

    حداقل یک بی سیم VHF رادیویی توسط هر تیمی که به منطقه پارک ملی آکونکاگوا وارد می‌شود حمل شود. تلفن فقط در اتوبان شماره 7 پوشش آنتن دارد.

شرایط آب و هوایی

    شرایط آب و هوایی در آند به شدت دستخوش تغییر است. شدیدترین این تغییرات را نیز می‌توان در آکونکاگوا مشاهده کرد. معمولا تا کمپ اصلی کوهنوردان در معرض گرما زیاد هستند. دما در طی روز می‌تواند به بالای 30 کیلومتر بر ساعت نیز برسد. همچنین بعد از بارش‌های باران احتمال وقوع طوفان نیز دور از دسترس نیست. در ارتفاعات بالاتر، تراکم ابرها معمولا قابل پیش‌بینی است. صبح‌ها هوا معمولا صاف و روشن است و البته بعضا پیش‌بینی‌های اشتباهی می‌تواند رخ دهد. اما در طی شب دما می‌تواند تا منفی 20 و حتی منفی 30 درجه سانتی‌گراد کاهش یابد و وقوع بادهایی با سرعت 100 کیلومتر بر ساعت نیز دور از انتظار نیست.

    شرایط آب و هوایی بسیار متغیر به این معنی است که کوهنوردان باید تجهیزات ضروری برای کوهنوردی را به همراه داشته باشند. کفش دو پوش الزامی است تا بتوان مجوز صعود به منطقه را از مدیران پارک دریافت کرد. همچنین وود لباس پر نیز ضروری است. با توجه به هوای سرد در روز امکان یخ زدگی بطری‌های آب بسیار زیاد است بنابراین قبل از اینکه کمپ را ترک کنید فلاسک خود را با آب جوش پر کنید و آن را در جایی نزدیک به بدن خود حفظ کنید. همچنین به طور پیوسته از کرم ضد آفتاب با SPF بالای 50 استفاده کنید. پیراهن آستین بلند داشته باشید تا از قرار گرفتن در معرض خورشید کم کند.

دما

    در کمپ اصلی دما به 30 و یا حتی بالای 30 نیز می‌رسد. بنابراین کم آبی و همچنین آفتاب سوختگی از نگرانی‌هاییست که باید داشته باشید. هرچند در ارتفاعات بالاتر این دما می‌تواند تا منفی 30 درجه سانتی‌گراد نیز کاهش یابد. وجود باد سبب می‌شود که دمای احساسی بسیار پایین‌تر از دمای واقعی به نظر برسد. در سال 2010، 5 عضو یک گروه بعد از اینکه اقدام به صعود قله کردند از کمپ 2 با هلیکوپتر به بیمارستان منتقل شدند. تمام این افراد از سرمازدگی شدید در دست و پا رنج می‌بردند. بنابراین اطمینان حاصل کنید که تجهیزات کافی و با کیفیت به همراه دارید. زمانی که هوا بد باشد هیچ چیزی نمی‌تواند مانع شما شود.

سختی فنی مسیر

    صعود به قله پیاده‌روی است که در بعضی جاها چالش‌های کوچکی دارد. برای صعود هارنس، هلمت و طناب نیاز نیست. فرود نیز معمولا با سرعت خوب انجام می‌شود و این به خاطر شن اسکی که وجود دارد ممکن می‌شود.

خطرات

    تب دنگی (Dengue Fever) اخیرا در بونس آیرس پایتخت آرژانتین گزارش شده است البته در مندوزا این مساله مشاهده نشده است. این بیماری بیشتر در مناطق مرطوب آرژانتین گسترش یافته است. همچنین مسافران و گردشگران باید تمهیداتی را برای جلوگیری از نیش پشه بیاندیشند. هیچ واکسنی برای جلوگیری از تب دنگی وجود ندارد و از طریق پشه انتقال می‌یابد بنابراین باید پوشش لباس مناسبی داشته باشید یا از دفع کننده حشره به طور پیوسته استفاده کنید. چیزی در حدود 0.5% از بزرگسالان درگیر این بیماری هستند در حالی که در انگلستان این نرخ فقط 0.2% می‌باشد.