آناتولی بوکریف (آناتولی بوکرایف) (1 مرور)

آناتولی بوکریف

    آناتولی نیکولایویچ بوکریف در شانزدهم ژانویه سال ۱۹۵۸ به دنیا آمد. او از سن دوازده سالگی به کوهنوردی در کوه‌های اورال و گودال‌های عظیم به وجود آمده از استخراج معادن روباز زغال سنگ در نزدیکی شهر کورکینو در کشور روسیه پرداخت. وی یک ورزشکار استثنایی پرقدرت بود و پیوسته و بی‌وقفه تمرین می‌کرد. پس از چهار سال اولین تجربه صعود به ارتفاعات را در کوه‌های تینشین به دست آورد و با اینکه مسافرت به خارج از کشور سخت بود حکومت روسیه آن روزگار به دلیل استعداد و توانایی‌هایش این امکان را برای او فراهم می‌کرد.

    علاقه اون به کوهنوردی وقتی شروع شد که اولین بار با کوه‌ها و طبیعت اطرافش آشنا شد. بوکریف از نوجوانی شروع به کوهپیمایی و صعود کرد و خیلی زود تونست مهارت‌های خودش رو در این زمینه توسعه بده. او به سرعت به یکی از بهترین کوهنوردان شوروی تبدیل شد و توانایی‌های بی‌نظیرش در صعودهای سریع و بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی او رو معروف کرد.

    در سال‌های بعد، بوکریف با صعود به بلندترین قله‌های جهان، از جمله اورست و K2، نام خودش رو به عنوان یکی از بزرگترین کوهنوردان تاریخ ثبت کرد. او همچنین به خاطر شیوه‌ی منحصر به فرد و ماجراجویانه‌اش در کوهنوردی شهرت داشت.

    بوکریف نه تنها به خاطر مهارت‌های فنی بلکه به خاطر روحیه جنگجویانه و تعهد عمیقش به کوهنوردی شناخته شده بود. اون تا آخرین لحظات عمرش به کوهنوردی ادامه داد و در یک حادثه کوهنوردی در سال 1997 جان خود را از دست داد. زندگی بوکریف الهام‌بخش خیلی‌ها بوده و داستان‌ها و افتخارات او هنوز هم تو جامعه کوهنوردی و بین طرفداران ورزش‌های ماجراجویانه معروفه.

لبوم افتخارات آناتولی بوکریف

    او همراه تیم ملی کوهنوردی روسیه و قزاقستان بیش از ۳۰ مرتبه به قله های بالای ۷۰۰۰ متر و بیش از ۲۰۰ مرتبه دیگر در سفرهای کوهنوردی به کوههای تین شین، پامیر و قزاقستان صعود کرد و پیوسته در حال شکستن رکوردهای سرعتی صعود بود. وی برای صعود برگشت از قله لنین به ارتفاع ۷۱۳۷ متر در ماه اگوست سال ۱۹۸۷ فقط ۱۴ ساعت زمان نیاز داشت. در بین سالهای ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۷ آلما آتا را برای زندگی انتخاب کرد تا نزدیک کوهها باشد. طی این مدت وی مربی کوهنوردی ارتش قزاقستان و همچنین به مدت ۱۱ سال مربی تیم اسکی صحرانوردی جوانان قزاقستان بود.

    در سال ۱۹۸۹ وی اولین موفقیت سفر به منطقه هیمالایا را به دست آورد و عضو تیم منتخب کوهنوردی روسیه شد که موفق به فتح پیوسته چهار قله بالای ۸۰۰۰ متر کوههای کانشن جونگا Kangcheyunga) شدند. لیکن فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی صدمه زیاد به کوهنوردی حرفه ای وارد آورد و به علت عدم کمک دولت راهنماها شایسته تصمیم گرفتند مهارتهای خویش در صعود به قله ها را در اختیار غرب بگذارند یک زندگی متوسط بیش نبود و بوکریف به خاطر قدرت اعجاب آور و پایداری سرسختانه اش بیشترین خواستار را داشت.

    دو راهنمای صعود به قله های رشته کوههای مک کینلی و قلل ما کالو و چوایو بود. در سال ۱۹۹۵ وی راهنمای گروه انگلیسی هنری تدد برای صعود به اورست از سمت ثبت بود. او پس از فتح اورست دو ساعت در قله باقی ماند تا اطمینان حاصل کند تمامی اعضا به منطقه امن رسیده اند. در فتح قله ماناسلو او با دو کوهنورد دیگر هم طناب بود که ناگهان یکی از آنها سقوط کرد و دیگر را نیز از جا کند. لیکن بوکریف با استفاده سریع از کلنگ خویش توانست آنها را مهار کند و نجات دهد.

صعودهای مهم و شناخته شده بوکریف

    تمامی صعودها به جز موارد مشخص شده بدون استفاده از کپسول اکسیژن انجام گرفته است.

• سال 1997
  • هفتم جولای قله برودپیک ۸۰۴۷ متر صعود انفرادی
  • چهارم جولای گاشربروم 2 به ارتفاع ۸۰۳۵ متر صعود سرعتی انفرادی کمپ اصلی ۵۸۰۰ متر تا قله در مدت ۹ ساعت و ۳۰ دقیقه
  • ۲۳ می قله لوتسه ۸۵۰۵ متر
  • ۲۲ آوریل قله اورست ۸۸۴۸ متر رهبر تیم ملی کوهنوردی صعود به اورست کشور اندونزی (با استفاده از کپسول اکسیژن)
• سال 1996
  • ۹۰ اکتبر قله شیشایانگما ۸۰۰۸ متر قله شمالی صعود انفرادی
  • ۲۵ سپتامبر قله چواویو ۸۲۰۱ متر از جبهه شمالی صعود انفرادی
  • ۱۰۰ می قله اورست ۸۸۴۸ متر گرده جنوبی
  • ۱۷۰ می قله لوتسه ۸۵۰۵ متر صعود سرعتی انفرادی در مدت ۲۱ ساعت و ۱۶ دقیقه
• سال 1995
  • ۱۷ می قله اورست ۸۸۴۸ متر مسیر تیغه شمالی
  • ۸ اکتبر دائولاگیری ۸۱۷۶ متر در مدت ۱۷ ساعت و ۱۵ دقیقه رکورد صعود سرعتی
  • 8 دسامبر ماناسلو ۸۱۵۶ متر صعود زمستانی
  • ۳۰ ژوئن قله ایای ۴۰۱۰ متر راهنمای شخصی رئیس جمهور قزاقستان

• سال ۱۹۹۴
  • ۲۹ آوریل. ماکالو ۸۴۶۰ متر رهبری صعود به اولین قله برج ماکالو.
  • ۱۵ می ماکالو ۸۴۷۶ متر صعود سرعتی در مدت ۴۶ ساعت به قله ی اصلی.
• سال ۱۹۹۳
  • ۱-۳ جولای. قله k2 (چهوقوری) ۸۶۱۱ متر به همراه هیئت اینترناسیونال آلمان.
  • ۱۴ می. قله مک کینلی ۶۱۹۳ متر راهنمای صعود به همراه کوهنورد ۷۰ ساله آمریکایی
• سال ۱۹۹۱
  • ۷ اکتبر. قله اورست ۸۸۴۸ متر گرده جنوبی عضو اولین هیئت روسی - آمریکایی.
  • ۱۰ می. دائولاگیری ۸۱۷۶ متر مسیر جدید دیواره غربی عضو اولین هیئت اعزامی قزاقستان به هیمالیا.
• سال ۱۹۹۰
  • فوریه. قله پویدا ۷۴۳۹ متر اولین صعود زمستانی.
  • آوریل. قله مک کینلی ۶۱۹۳ متر راهنمای صعود و اولین صعود به همراه گروهی از مشتریان برروی مسیر تیغه کاسین
  • می. قله مک کین لی ۶۱۹۳ متر اولین صعود سرعتی انفرادی جبهه غربی در مدت ۱۰/۵ ساعت.
  • آگوست خانتنگری ۷۰۰۵ متر اولین صعود سرعتی انفرادی.
  • آگوست. قله پویدا ۷۴۳۹ متر اولین صعود سرعتی انفرادی.
• سال ۱۹۸۹
  • ۱۵ آوریل. کانچن چونگا ۸۵۵۶ متر مسیر جدید.
  • ۲۰ آوریل - ۲ می کانچنچونگا ۸۵۵۶ متر مسیر جدید اولین عبور عرضی از چهار قله هشت هزار متری رشته کوه کانچنچونگا از یانگ خانگ تا قله جنوبی.
• سال ۱۹۸۸
  • اولین عبور عرضی رشته کوه غربی پوبدا تا قله توپو گرانوف.
  • نفر اول اولین دوره صعود سرعتی به قله لنین از کمپ اصلی در مدت ۱۴ ساعت.
• سال‌های ۱۹۸۱-۱۹۹۳
  • بیش از ۳۰ قله بالای ۷۰۰۰ متر صعود شد و ۲۰۰ صعود دیگر در منطقه تیان شان، پامیر و قفقاز با تیم‌های ملی کوهنوردی اتحاد جماهیر شوروی و قزاقستان انجام داد.
• سال ۱۹۸۰
  • اولین صعود قلل بالای ۷۰۰۰ متر را با قله کمونیزم ۷۴۹۵ متر و قله لنین ۷۱۳۷ متر شروع کرد.
• سال ۱۹۷۴
  • اولین تجربه صعود به قلل مرتفع در منطقه تیان شان (۵۰۰۰ متری).
• سال ۱۹۷۰
  • شروع ورزش کوهنوردی در کوه‌های اورال.

فعالیت‌های حرفه‌ای آناتولی بوکریف

• ۱۹۹۷. مشاور و رهبر هیئت صعود به اورست تیم ملی اندونزی.
• ۱۹۹۶. راهنمای اصلی ارتفاعات بلند هیئت کوهنوردی اورست کوه مدنس، ستیل، واشینگتون.
• ۱۹۹۵. راهنمای اصلی ارتفاعات بلند هیئت اعزامی به کوه اورست از منطقه ثبت ارینبورگ، اسکاتلند.
• ۱۹۹۴. رهبر کوهنوردی کندور ادونچر، دنور، کلورادو.
• ۱۹۹۰. راهنمای کوهنوردی کوه مک کینی لی جزء راهنمایان کوه فانتزی آج، تلورید، کلورادو.
• ۱۹۹۰-۱۹۹۶. راهنمای اصلی ارتفاعات بلند کوه‌های منطقه تین شان و پامیر.
• ۱۹۸۲-۱۹۹۳. مربی و استاد آلپنورد باشگاه ورزشی ارتش، آلماتی، مربی تیم اسکی صحرانوردی قزاقستان مدرسه ورزش جوانان، آلماتی، قزاقستان.

رقابت‌ها - رکوردها - جوایز

• ۱۹۹۶. صعود سرعتی به قله لوتسه ۸۵۰۵ متر با رکورد ۲۱ ساعت و ۱۶ دقیقه از کمپ اصلی تا قله.
• ۱۹۹۵. صعود سرعتی به دانولاگیری ۸۱۷۶ متر با رکورد ۱۷ ساعت و ۱۵ دقیقه از کمپ اصلی تا قله.
• ۱۹۹۰. قله پویدا اولین صعود زمستانی ۷۴۳۹ متر.
  • اولین صعود سرعتی انفرادی به قله خانتنگری ۷۰۰۵ متر.
  • اولین صعود سرعتی انفرادی به قله پویدا ۷۴۳۹ متر.
  • رکورد صعود سرعتی به قله البروس ۵۶۴۲ متر در مدت یک ساعت و 40 دقیقه.
• ۱۹۸۹. اولین صعود سرعتی به قله البروس ۵۶۴۲ متر
  • استاد ور زش با نشان شجاعت و دلیری و برنده جایزه از دست گورباچف رئیس جمهور اتحاد جماهیر شوروی
• ۱۹۸۷. نفر اول اولین دوره صعود سرعتی به قله لنین ۷۱۳۷ متر در مدت ۱۴ ساعت

نوشته‌های منتشر شده

• آمریکن آلپین ژورنال ۱۹۹۶ راههایی که ما انتخاب کردیم «فریب اکسیژن».
• آمریکن آلیین ژورنال ۱۹۹۷ «صعود» نوشته آناتولی بوکریوف و وستون دوالت انتشارات مارتینز ۱۹۹۷
• "The Climb: Tragic Ambitions on Everest" (صعود: آرزوهای تراژیک در اورست): این کتاب روایتی است از تجربیات بوکریف در فاجعه اورست سال 1996، که در آن هشت کوهنورد جان خود را از دست دادند.
• "Above the Clouds: The Diaries of a High-Altitude Mountaineer" (بالاتر از ابرها: خاطرات یک کوهنورد ارتفاع بالا): این کتاب شامل خاطرات و یادداشت‌های بوکریف از دوران کوهنوردی‌اش است. این کتاب‌ها نه تنها به خوانندگان اطلاعات فنی و تجربیات مستقیم از صعودهای کوهنوردی می‌دهند، بلکه نگاهی عمیق به شخصیت و دیدگاه‌های بوکریف نیز ارائه می‌دهند.

عکس‌های منتشر شده

در مجله زندگی منز ژورنال مجله ی اوت سایر آمریکن آلپین ژورنال

تحصیلات

• ۱۹۷۹ فارغ التحصیل رشته علوم فیزیک دانشگاه تربیت معلم جلابینسک شهر جلابینگ روسیه.
• ۱۹۷۹. فارغ التحصیل مربی گری اسکی صحرانوردی از دانشگاه تربیت معلم جلابینگ
• ۱۹۷۵ فارغ التحصیل از دبیرستان کورکینو روسیه.

تحول در زندگی آناتولی

    از ۱۹۹۶ به استخدام اسکات فیشر درآمد و راهنمای گروههای صعود به اورست از جبهه نپال شد. فیشر یکی از یازده مؤسسه موجود در پای آبشار خومبو بود. اغلب این پایگاهها دارای تلفن ماهواره ای نمابر و حتی متصل به شبکه اطلاعاتی اینترنت هستند و به همین دلیل حادثه آن طوفان هول انگیز در وسایل ارتباط جمعی سراسر جهان با شرح و تفصیلات پخش شد و همچنین موضوع کتابی گردید.

    کتاب پرفروش جان کراکائر با نام به سوی هوای رقیق شرح نادرستی از نقش بوکریف در این ماجرا است. زیرا چنین عنوان می‌کند که فرود بوکریف در جلو گروه و اصرار وی در عدم استفاده از کپسول اکسیژن کمکی عدم مسئولیت پذیری وی را نشان می‌دهد. بوکریف از این اتهامات متحیر و آزرده خاطر شد. بوکریف هنگامی با برف و بوران به ستیز برخاست که هیچ کوهنورد، راهنما یا حتی شرپا قدرت و اراده مقابله نداشت تا از پایگاه خارج شود.

    لیکن بوکریف با تکیه بر تجارت گذشته‌اش صعود قبلی‌اش به اورست و با شناخت درست از وضعیت کوهنوردان در حال فرود و برآورد صحیح از کفایت استراحت و نوشیدن آب خود را برای عملیات نجات آماده می‌بیند و حرکت می‌کند، در حالی که پنج راهنمای دیگر نیز همراه گروه فرود بودند و همان گونه که گالن روول نوشته است آوازه قهرمانی بوکریف اتفاقی نبود.

    از این لحاظ بوکریف مجبور به انتشار واقعه از دید خود شد و با «صعود جاه طلبانه و غم انگیز به اورست» که با همکاری تهیه کننده فیلم‌های تحقیقاتی وستون دی وات در اواخر سال گذشته در نیویورک به بازار آمد پاسخ داد. این گزارش و چند مقاله مختصر دیگر تراوشات فکر آناتولی بوکریف لیسانس فیزیک و لیسانس ورزش است، مردی که سخت به تأثیر زندگی جدید بر کوهنوردی اندیشید.

    بوکریف اخیراً در سیمپوزیوم کوهنوردی که در شهر بنف (Banff) کانادا بر پا شده بود اظهار داشت: «این جهان برای آنچه ما انجام می‌دهیم اشتها دارد و حالا سؤال این است که آیا او آخر الامر ما را نیز خواهد بلعید؟» در برگزاری مراسم فوت اسکات فیشر که اندکی پس از واقعه غم انگیز اورست در قرارگاه اصلی بر پا شده بود او با حالت غمباری از اینکه نتوانسته است سر موقع برای نجات فیشر حاضر باشد معذرت می‌خواست؛ سپس قرارگاه را ترک کرد تا صعود تک نفره سنگینی به قله لوتسه انجام دهد.

    پاسخ او به این حادثه غم انگیز و زخم زبان‌های منتقدان، صعود بود و بس. در همان سال او صعود تک نفره‌ای به قله چوآیو و شیشاپانگما داشت و سپس در سال ۱۹۹۷ همراه گروهی از اندونزی‌ها به اورست صعود کرد. بعد از آن با یک کوهنورد ایتالیایی به نام سیمونه مورو عازم لوتسه شد و سپس نوبت صعود سرعتی تک نفره به قله‌های برودپیک و گاشربروم دو رسید که همه اینها چند هفته قبل از اینکه همراه گروه دیگری از آمریکا عازم صعود به قله خانتنگری شود صورت پذیرفت.

    هنگام مرگ او به همراه سیمونه مورو در حال صعود زمستانی خود از جبهه جنوبی قله آناپورنا بود که دچار بهمن شد. سیمون مورو از این حادثه جان سالم به در برد. یک ماه قبل از این حادثه باشگاه آلپین آمریکا ضمن اهدای نشان درجه یک فداکاری و از خود گذشتگی مردان قله ها و راهنمایان شایسته آناتولی بوکریف پیت آنانس و تدو بورلسن برای فداکاری‌ها و زحمات این افراد در گروه‌های نجات مختلف در منطقه گردنه جنوبی و دیواره های بالای آن در دور دست و در جریان طوفان نفس گیر ماه مه سال ۱۹۹۶ تجلیل کرد.

    برای مطالعه بیشتر می‌توانید به مراجعی چون کتاب صعود از آناتولی بوکریف، کتاب در هوای رقیق از جان کراکوئر (این کتاب مرجع فیلم اورست است که حادثه و فاجعه سال 1996 را به تصویر کشیده است.) و همچنین مصاحبه آناتولی با مجله کوهنامه شماره 10 که در سال 1375 منتشر شده است مراجعه کنید. در آن طوفان که در سمت کشور نپال کوه اورست رخ داد پنج کوهنورد و راهنما جان باختند نشان درجه یک باشگاه داوید به آنها اهدا شد.

    این نشان در جریان کمک رسانی به کوهنوردان از خود گذشتگی و شایستگی بسیار نشان داده باشند تعلق می‌گیرد. در آن حادثه بوکریف مسئول نجات جان سه همنورد از پا درآمده خویش بود که در ارتفاع ۸۰۰۰ متری دچار طوفان شده بودند، توانست آنها را به پایگاه گردنه جنوبی برساند. او فردای آن شب با قبول خطر تلاش دوباره خود را برای یافتن و نجات دوست و رئیس گروه خویش اسکات فیشر از سرگرفت فیشر در ارتفاعات بالا زمین‌گیر شده بود و وقتی که بوکریف او را پیدا کرد جان باخته بود. کنگره آمریکا برای این حرکت شایسته بوکریف تشویق نامه‌ای برای وی فرستاد.

رویکرد و تکنیک‌های کوهنوردی

    آناتولی بوکریف، یکی از چهره‌های برجسته و تأثیرگذار در تاریخ کوهنوردی، به دلیل سبک خاص و منحصر‌به‌فرد خود در صعودها شناخته می‌شود. در ادامه به بررسی ویژگی‌های برجسته این سبک می‌پردازیم:

1. صعود سریع: یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های بوکریف، توانایی او در صعودهای سریع بود. او می‌توانست در زمانی بسیار کوتاه‌تر از حد معمول به قله‌ها دست یابد. این مهارت نه‌تنها نیازمند آمادگی بدنی بالا بود، بلکه به شجاعت، تصمیم‌گیری سریع و مدیریت انرژی نیز وابسته بود.
2. عدم استفاده از اکسیژن مصنوعی: بوکریف اغلب ترجیح می‌داد بدون استفاده از اکسیژن مصنوعی به ارتفاعات بالا صعود کند. این امر نشان‌دهنده ظرفیت استثنایی بدن او در تطبیق با شرایط سخت و قدرت استقامت فوق‌العاده‌اش بود.
3. سبک مینیمالیستی در تجهیزات: او همواره سعی می‌کرد با حداقل تجهیزات ممکن صعود کند. این رویکرد مینیمالیستی به او امکان می‌داد سبک‌تر و سریع‌تر حرکت کند، هرچند که چالش‌ها و ریسک‌های خاص خود را نیز به همراه داشت.
4. تمرکز بر تکنیک و استقامت: بوکریف توجه ویژه‌ای به بهبود تکنیک‌های کوهنوردی و افزایش استقامت بدنی داشت. او بر این باور بود که موفقیت در کوهنوردی نیازمند ترکیبی از قدرت جسمانی و مهارت‌های فنی است.
5. روحیه ماجراجویی و تعهد: آناتولی بوکریف نه تنها به دلیل مهارت‌های فنی خود، بلکه به خاطر روحیه ماجراجویانه و تعهد عمیقش به کوهنوردی مورد تحسین قرار گرفته است. او همواره در جستجوی چالش‌های جدید بود و استانداردهای تازه‌ای در این ورزش تعیین کرد.

وقایع مهم و حوادث

    آناتولی بوکریف در طول دوران کوهنوردی‌اش شاهد و درگیر چندین حادثه و رویداد مهم بود که بر زندگی ورزشی‌اش تاثیر گذاشت. اینجا چند مورد از این وقایع مهم رو بررسی می‌کنیم:

•  نجات دادن دیگر کوهنوردان: در یکی از صعودهایش به اورست، بوکریف به نجات چندین کوهنورد دیگر از مرگ ناشی از طوفان و سرمای شدید کمک کرد. این کار نشان دهنده شجاعت و انسان‌دوستی او بود.
•  مواجهه با شرایط سخت طبیعی: بوکریف بارها با شرایط سخت طبیعی مثل طوفان‌های شدید، سرما و کولاک مواجه شد. این شرایط نه تنها خطرناک بودند بلکه توانایی و استقامت اون رو به چالش می‌کشیدند.
•  حادثه در قله کی 2: در یکی از صعودهای خود به کی2، بوکریف در یک حادثه دلخراش شرکت داشت. او و هم‌تیمی‌هایش با شرایط بسیار سختی مواجه شدند که منجر به فوت چند کوهنورد شد.
•  مرگ در هیمالیا: متاسفانه، آناتولی بوکریف در سال 1997 در حین صعود به قله آناپورنا در هیمالیا جان خود را از دست داد. این اتفاق تراژدی بزرگی برای جامعه کوهنوردی بود و پایان دوران حرفه‌ای یکی از بزرگ‌ترین کوهنوردان تاریخ را رقم زد.

    این حوادث و رویدادها نشان دهنده‌ی ماهیت پرچالش و خطرناک کوهنوردی هستند و همچنین بیانگر شخصیت قوی و جنگنده بوکریف در مواجهه با این چالش‌ها هستند. اون توانست در بسیاری از این موقعیت‌های دشوار نه تنها خودش رو نجات بده، بلکه به دیگران هم کمک کنه.

مرگ آناتولی بوکریف

    در حادثه سقوط بهمن در جبهه جنوبی آناپورنا، آناتولی بوکریف و دیمیتری سویلف، تهیه کننده قزاقستانی فیلم صعود جان باختند. همراه دیگر آنها، سیمون مورو، از کوهنوردان شهر برگامو در ایتالیا، که از این حادثه جان سالم به در برده بود، توانست مسیر فرود تا قرارگاه اصلی را در عرض ۶ ساعت بپیماید و در روز اول کریسمس سال ۱۹۹۷ خبر مرگ آنان را اعلام کند. بارقه‌های امید به زنده ماندن مصدومین حادثه به علت بدی هوا که به مدت یک هفته مانع حرکت افراد و هلیکوپتر نجات شد از میان رفت.

    تلاش سایر کوهنوردان قزاقستانی به سرپرستی رنیات خابیولین همراه با شرپاهایی که قسمت‌های بالا دست قرارگاه اصلی را جستجو کردند نیز بی‌نتیجه ماند. آنها با زحمت زیاد در حالی که تا سینه در برف‌های تازه باریده فرو می‌رفتند توانستند خود را به پایگاه شماره یک برسانند و دفتر روز شمار بوکریف، دوربین و مقداری از البسه وی را بیابند لیکن از دو کوهنورد مفقود اثری به دست نیامد. لیندا وایلی دوست کوهنورد او که از کاتماندو به پایگاه اصلی آمده بود و با گروه نجات در تماس بود در روز چهارم ژانویه اظهار داشت:

«این پایان کار است. دیگر امیدی به زنده بودن آنها نیست.»

جمع‌آوری و بررسی نقل قول‌ها و دیدگاه‌های بوکریف

    آناتولی بوکریف نه تنها به خاطر دستاوردهایش در کوهنوردی، بلکه به خاطر دیدگاه‌ها و نقل قول‌های الهام‌بخشش هم شناخته شده بود. این نقل قول‌ها و دیدگاه‌ها نشان‌دهنده نگاه عمیق و فلسفی او به زندگی و کوهنوردی هستند. بیایید نگاهی به برخی از این نقل قول‌ها بندازیم:

•  درباره شجاعت و ریسک: بوکریف می‌گفت: «تو کوهنوردی، شجاعت و ترس همیشه با هم هستن. اگه ترس نباشه، شجاعت معنی نداره.»
•  نگرش به موفقیت و شکست: او معتقد بود که «هر صعود موفق یا ناموفق، یه درس بزرگه. مهم اینه که از هر کدومشون چیزی یاد بگیریم.»
•  درباره اهمیت تجربه: بوکریف تأکید می‌کرد که «تجربه ارزشمندترین چیزیه که یه کوهنورد داره. اون چیزی نیست که بشه از کتاب‌ها یاد گرفت.»
•  فلسفه زندگی و کوهنوردی: او می‌گفت: «کوهنوردی فقط یه ورزش نیست، یه سبک زندگیه. یادت بده چطور با خودت و دنیای اطرافت کنار بیای.»
•  درباره تسلیم نشدن: «تو هر چالشی، مهم اینه که تسلیم نشی. هر قدم، حتی اگه کوچیک باشه، بهت کمک می‌کنه به هدفت نزدیک‌تر بشی.»

    این نقل قول‌ها و دیدگاه‌ها نه تنها نشان‌دهنده دانش و تجربه بوکریف در کوهنوردی هستند، بلکه بیانگر نگاه عمیق او به زندگی و مواجهه با چالش‌هاست. این‌ها می‌تونن به ما درک بهتری از شخصیت و فلسفه زندگی او بدهند.

کلام آخر

    آناتولی بوکریف بیش از یک کوهنورد بود؛ او نمادی از جسارت، مهارت و تعهد در دنیای کوهنوردی به شمار می‌رود. سبک منحصربه‌فرد او در صعودهای سریع، عدم وابستگی به اکسیژن مصنوعی، رویکرد مینیمالیستی و استقامت بی‌نظیرش، نه‌تنها او را به یکی از برجسته‌ترین چهره‌های تاریخ این ورزش تبدیل کرد، بلکه الهام‌بخش نسل‌های آینده نیز شد. میراث او، یادآور این حقیقت است که کوهنوردی تنها یک ورزش نیست، بلکه سفری است به سوی کشف مرزهای توانایی‌های انسان. اینجا دکوول است رسانه ادونچر و کوهنوردی ایران.